Toen draaide ik mij naar hem om en zei: ‘Het belangrijkste vandaag is je toekomst.
Je hebt hard gewerkt, je bent aardig gebleven en je bent iemand geworden waar de wereld blij mee mag zijn.” Het publiek luisterde aandachtig en verwachtte iets dramatisch, maar ik uitte alleen mijn dankbaarheid – aan iedereen die hem had geholpen te worden wie hij was.
Ik wilde hem laten weten dat liefde niet verdwijnt als er geen naam aan wordt gegeven. Echte liefde blijft bestaan, zelfs in stilte.
Toen ik afstapte, kwam mijn stiefzoon met tranen in zijn ogen op me af rennen.
Hij omhelsde me stevig en fluisterde: “Ik had het niet door… ik had je moeten bedanken. Het spijt me.” Ik glimlachte en zei dat hij me niets verschuldigd was.
Op dat moment klonk er een applaus van de menigte. Niet omdat de ouder op zoek was naar erkenning, maar als een herinnering dat ware liefde geduldig, standvastig en onvoorwaardelijk is.
En soms spreekt het het luidst, zonder dat het ooit gezien wil worden.
