Hij pakte zijn portemonnee. « Kan ik je wat geld geven? »
Thomas stond in de deuropening en keek haar aan. Even voelde hij zich niet op zijn plaats, als een indringer in haar kwetsbare wereld. Maar hij wist ook dat niets doen geen optie was.
Jenny draaide zich naar hem om. « Je hebt vandaag waarschijnlijk hun leven gered. »
Thomas schudde zijn hoofd. « Je hebt de mijne gered. »
Een paar minuten later werden de kinderen voorzichtig naar de DSWD-bus gedragen. Lira klampte zich vast aan haar broer, die nu klaarwakker was, maar nog steeds verdoofd.
Voordat de deur van het busje dichtviel, keek ze naar Thomas.
“Meneer?” zei ze.
Hij deed een stap dichterbij. « Ja? »
Dank je wel. Niet alleen voor het eten.
Thomas glimlachte. « Graag gedaan. Je bent heel dapper. »
Nadat de vrachtwagen was weggereden, bleef Thomas nog een tijdje in de steeg staan, terwijl zijn gedachten peinzend afdwaalden.
Op het eerste gezicht begon het allemaal met het delen van restjes. Maar het was veel meer dan dat. Absoluut.
Het herinnerde ons eraan dat soms de zachtste stemmen – de stemmen die we het snelst negeren – de grootste waarheden met zich meedragen. En dat iemand helpen niet altijd betekent dat al zijn of haar problemen worden opgelost. Soms is het simpelweg erkennen van die stemmen al genoeg… en het juiste doen.
Een paar weken later ontving Thomas een handgeschreven briefje op zijn kantoor. Het was van Lira. Maatschappelijk werkers hielpen haar, en na zijn herstel werd Mateo herenigd met zijn moeder. Ze werden ondergebracht in een tehuis dat gezinnen ondersteunt bij hun herstel. De brief eindigde kort en bondig:
« Meneer Thomas, bedankt dat u niet bent weggelopen. Ik hoop dat u mij nooit vergeet, want ik zal u nooit vergeten. »
