“Vanaf vandaag ben ik dat.”Ik heb een baan, Ik heb kracht, Ik heb waardigheid. En ik laat me niet meer intimideren.
De volgende weken waren moeilijk. Robert deed alles om haar te denigreren, om medelijden op te wekken, om zichzelf als slachtoffer af te schilderen. Maar de kinderen, die al oud genoeg waren, zagen de waarheid.
“Mam, je bent sterk,” zei Anya ‘ s dochter op een avond. “Ik dacht dat je dit altijd zou verdragen.”
“Ik heb te lang geduld gehad”, glimlachte Sophia. “Het is nooit te laat om te zeggen dat het genoeg is.”
De scheiding duurde vier maanden. Robert probeerde alles uit te stellen, ondermijnde documenten, bedreigde, overtuigde. Maar Sophia was niet meer bang. Ze had een advocaat, bewijs, getuigen, en bovenal, ze had zichzelf.
Toen de rechter het vonnis bekendmaakte, voelde Sofia het gewicht van jaren van haar schouders vallen. Het complot bleef bij haar. Kinderen ook. Robert bleef… met mijn eenzaamheid.
In de zomer na de scheiding ging Sofia alleen naar het politiebureau. Ik kocht nieuwe gordijnen, schilderde de muren opnieuw in warme kleuren en plantte bloemen bij het raam. In de tuin, onder een oude boom die haar vader had geplant, zette ze een rieten stoel op en ging zitten met een boek.
Het lawaai van de stad was slechts een verre herinnering. Waar ooit een stille oorlog was geweest, was er nu vrede.
Op een avond, kijkend naar de zonsondergang door de bladeren, voelde ze tranen naar haar ogen druppelen.
Niet uit verdriet. Uit dankbaarheid.
Want eindelijk, na al die jaren, was ze vrij.
Ik ben vrij. En ze is veilig.
