Brian knikte. “Ja … Het is gewoon…”
Hij liep weg.
Lisa draaide haar hoofd om. “Wat?”
Brian zuchtte. “Wat als ze geld had? Ze was altijd voorzichtig met uitgaven. Wat als we haar te snel eruit duwen?”
Lisa spotte. “Gelieve. Je moeder had nooit een dubbeltje op haar naam staan. Die vrouw liet ons drie jaar lang haar telefoonrekening betalen.”
Toch begon iets over de manier waarop Margaret wegliep — trots, kalm, opzettelijk — aan Brian te knagen. Er was een zaadje van twijfel geplant.
En het stond op het punt te groeien.
Isla zat daar bevroren, tranen stroomden over haar gezicht. Ze had nooit gedacht dat haar vriendelijkheid zo zou terugkeren-niet in dollars, maar in diepe, krachtige betekenis.
Terug bij Brian thuis, kwam een formele brief van Margaret ‘ s advocaat een paar dagen later. Het was kort:
Je staat niet vermeld in Margaret Walker ‘ s testament.
Brian keek ernaar, met een droge mond. Lisa vroeg: “wat staat er?”
Hij overhandigde haar de brief in stilte.
Ze heeft het gelezen. Toen liet hij het vallen alsof het verbrandde.
Weken later zat Isla in een zonovergoten café op Santorini, met een kop Griekse koffie in haar hand, de blauwe zee glinsterend achter de kliffen.
Ze glimlachte.
Niet alleen voor het uitzicht, maar ook voor Margaret — die ooit uit haar huis was geschopt met niets anders dan twee koffers…
… en had meer achtergelaten dan iemand ooit had geraden.
