Zainab had de wereld nog nooit gezien, maar ze voelde de wreedheid ervan met elke ademhaling. Ze werd blind geboren in een familie die schoonheid boven alles stelde. Haar twee zussen werden bewonderd om hun heldere ogen en sierlijke figuur, terwijl zij werd behandeld als een last, een schandelijk geheim verborgen achter gesloten deuren. Haar moeder stierf toen ze nog maar vijf was, en sindsdien was haar vader veranderd: hij was bitter, wrokkig en wreed geworden, vooral tegenover haar. Hij noemde haar nooit bij haar naam. Hij noemde haar ‘dat ding’. Hij wilde haar niet aan tafel tijdens familiediners of buiten als er bezoek kwam. Hij geloofde dat ze vervloekt was, en toen ze 21 was, nam hij een beslissing die de restanten van haar toch al gebroken hart zou verbrijzelen.
Op een ochtend kwam hij haar kleine kamer binnen, waar ze stilletjes zat te voelen aan de pagina’s van een versleten brailleboek, en legde een opgevouwen stuk stof op haar schoot.
« Je gaat morgen trouwen, » zei hij botweg.
Ze verstijfde. De woorden hadden geen betekenis. Trouwen? Met wie?
« Hij is een bedelaar van de moskee, » vervolgde haar vader. « Je bent blind. Hij is arm. Een goede vangst. »
Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. Ze wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit. Ze had geen keus. Haar vader gaf haar nooit een keus.
