Ze aarzelde even en kwam toen dichterbij. « Elena, » fluisterde ze. « Het spijt me zo… voor alles. »
Ik bestudeerde haar gezicht. De arrogantie was verdwenen. Het enige wat overbleef was spijt.
« Ik vergeef je, » zei ik zachtjes. « Niet voor jou, maar voor mij. Zodat ik eindelijk kan loslaten. »
Ze huilde. « Dank je wel. »
« Maar vergeven betekent niet vergeten, » voegde ik eraan toe. « Jij hebt me geleerd wat echte liefde níét is. En mijn vader – hij heeft me laten zien wat het wél is. »
Ze knikte met natte ogen. « Je verdient geluk, Elena. »
Toen ze wegliep, voelde ik mij lichter – vrij.
Mijn vader vond me al snel, met een trotse blik in zijn ogen. « Ik ben trots op je, mijn meisje, » zei hij.
“Ik heb het van de besten geleerd”, glimlachte ik.
Die nacht, omringd door vrouwen die hun leven terugkregen, realiseerde ik me iets krachtigs. De Montemayors dachten dat ze me vernietigd hadden, maar ze hebben me alleen maar van mijn illusies beroofd. Ze hebben me bevrijd van de behoefte aan iemands goedkeuring.
De ware wraak was niet het verlies van hun rijk. Het was ik – bloeiend, gelukkig en onaantastbaar.
Ze probeerden mijn waardigheid te ontnemen. In plaats daarvan onthulden ze mijn kracht.
Ik ben Elena Herrera, de dochter van mijn vader, mijn eigen vrouw, en ik ben precies goed zoals ik ben.
