Haar kinderen wilden ook niet weg. Ze konden de gedachte aan school en hun vrienden niet verdragen. Ze vonden het leven daar geweldig. Maar Sofia vertelde hen dat ze niet konden blijven totdat alles op zijn plek viel.
Hun leven en welzijn stonden voorop. En nu, wetende dat Alexei alles zou doen om haar voor zich te winnen, werd ze gedwongen te vertrekken naar een plek waar hij haar nooit zou vinden. Uiteindelijk verhuisden ze naar een andere stad. Daar konden zij en Elizabeth hun leven samen beginnen.
Ze plaatste de drieling over naar een nieuwe school en vond een fatsoenlijke baan die aan hun behoeften voldeed. Geleidelijk aan maakten ze van deze stad hun thuis, en al snel behoorde alles wat met Alexei en zijn onaangename nieuws te maken had tot het verleden. Nu wilde ze alleen nog maar verder. En dat is precies wat ze deden.
Toen de kinderen 10 werden, besloot Sofia een feest voor ze te geven. Het was een bijzonder moment, want ze wilde het ook vieren. Hun verjaardagen waren ook een bewijs van hoe ze alles onder controle wist te houden, ook al was er jaren eerder van alles misgegaan. Maar tijdens het verjaardagsfeestje ging de deur open en kwam Alexei binnen, er moe uitziend.
Sofia was diep geschokt toen ze hem aankeek. Hij zag er uitgeput uit, alsof zijn zonden hem eindelijk hadden ingehaald en hem een zware klap hadden toegebracht. Toen hij haar zag, begon hij meteen om vergeving te smeken. Hij zei dat het hem speet en dat hij bereid was de drieling als zijn eigen kind te accepteren.
Het kwam zo onverwacht dat ze even dacht dat ze een grapje maakten. De serieuze blik op Alexei’s gezicht vertelde haar echter dat hij geen grapje maakte. Ze vroeg hem wat hem plotseling van gedachten had doen veranderen, en hij vertelde haar een schokkend verhaal. Hij had altijd al geweten dat de drieling zijn kinderen waren…
Toen zijn moeder ontdekte dat de kinderen zwart waren, nam ze hem apart en vertelde hem hoe ze zijn vader had bedrogen met een zwarte man. Het was een affaire die tot een zwangerschap leidde.
Aanvankelijk vreesde ze dat de geboorte van hun kind hun affaire aan het licht zou brengen. Maar toen Alexei geboren werd, zag hij er blank uit, en niemand had kunnen vermoeden dat hij ook zwart was.
Om haar gezicht te redden, besloot ze dit geheim mee te nemen in haar graf. Maar toen ze erachter kwam dat ditzelfde geheim Alexei’s huwelijk verwoestte, vertelde ze hem alles. Helaas kon het Alexei niets schelen.
Het feit dat de kinderen zijn donkere huidskleur hadden geërfd, was een perfecte gelegenheid om het uit te maken met Sophia, zonder argwaan te wekken.
Daarom was hij onvermurwbaar in alles wat ze zei en weigerde hij te luisteren. Hij maakte het uit met Sofia, stal haar geld en trok bij zijn vriendin in.
Dit bleek echter een enorme vergissing, want ze was alleen bij hem voor zijn geld, en zodra dat op was, dumpte ze hem meedogenloos en vertrok. Op dat moment besefte hij wat een schat Sophia was en hoe dwaas hij was geweest om haar te laten gaan.
Hij vond haar bij haar moeder, maar was geschokt toen hij zag dat alles goed met haar ging. Dit maakte hem alleen maar boos, en uit jaloezie begon hij haar al die nare berichten te sturen. Later slaagde hij erin ze op te sporen in Lviv, toen hij Elżbieta in haar oude appartement bezocht en navraag deed. Toen hij klaar was, smeekte hij haar om vergeving…
Hij zei toen dat hij dom was, maar nu besefte hij dat hij dat niet was en was hij bereid zijn kinderen te accepteren. Maar zij weigerde.
Hij bekende haar dat hij niet meer verliefd op haar was en een relatie had met een meisje dat hij op zijn werk had ontmoet. Ze herinnerde hem eraan hoe hij haar het huis uit had gezet toen ze een drieling borstvoeding gaf.
Ze vertelde hem hoe hij haar de kans had ontzegd toen ze erom vroeg en hoe hij haar had geïntimideerd met brieven waarin hij haar dwong te verhuizen.
Ze zei toen dat niets haar ertoe zou kunnen bewegen om naar hem terug te gaan.
Hij verdiende dit helemaal niet. Hij liet haar kapot achter en ze belde meteen de politie, die hem wist te vinden en te arresteren.
Nu het gesloten was, kon ze opgelucht ademhalen en verder werken om zichzelf en haar kinderen een goed leven te bezorgen.
Ze wist dat ze hen binnenkort over Alexei zou vertellen, maar ze geloofde dat dat allemaal wel zou komen. Voor nu was ze er klaar voor om zo goed mogelijk van haar kinderen te genieten.
