“Ik kom je eraan herinneren,” zei ze gestaag. “Ik heb je opgevoed toen niemand anders je wilde. Ik heb alles voor je opgegeven. En je betaalt me terug met een handtekening en een slot.”
Ryan verschoof onrustig. ‘Je hebt getekend, Ma. Ik heb niet geforceerd—”
Ik heb het verknald. Ik weet niet waarom ik het deed. Misschien dacht ik dat ik iets verschuldigd was. Misschien heb ik nooit begrepen wat je me gaf. Ik verwacht geen vergeving, maar ik wilde het zeggen. Je verdiende niet wat ik deed. – Ryan.
Evelyn vouwde de brief en plaatste hem in haar Bijbel. Ze antwoordde niet. Vergeving ging voor haar niet over het loslaten van Ryan—het ging over het bevrijden van zichzelf.
Terwijl de zonsondergang de hemel goud schilderde, ademde Evelyn diep. Ze begreep iets belangrijks: je kunt alles geven en toch iemand verliezen-niet vanwege wie je bent, maar vanwege wie ze kiezen te zijn.
En dat was geen schande van haar om te dragen. Ze had een nieuw huis gebouwd, sterker dan voorheen, geen papierwerk nodig.
