« Zij is het. »
Toen de rechercheur de volgende ochtend terugkwam, wist ze het al voordat hij sprak.
» Zij is het, » zei hij. « De DNA-matches. Het meisje dat je gevonden hebt, is Lily Brooks . »
Emily barstte in tranen uit. Jaren van verdriet kwamen in één klap tot uiting: een kreet van zowel opluchting als ongeloof.
Maar de volgende woorden van de rechercheur doofden het licht. « De man, Daniel Cooper, zit vast. Hij beweert dat hij haar niet met geweld heeft meegenomen. Hij zegt dat hij haar op onofficiële wijze heeft geadopteerd – dat hij dacht dat het legaal was. »
Emily fronste haar wenkbrauwen door haar tranen heen. « Legaal? Hij heeft mijn kind meegenomen. »
De rechercheur zuchtte. « Hij zegt dat een vrouw hem twee jaar geleden benaderde en beweerde dat zij de moeder was. Ze zei dat ze niet meer voor het kind kon zorgen. Hij betaalde haar wat geld en nam het meisje mee naar huis. De volgende dag was de vrouw verdwenen. »
De politie heeft haar nooit gevonden. Maar het bewijs – de rapporten, de vingerafdrukken – bewezen alles.
Daniel werd aangeklaagd wegens onrechtmatige voogdij. Een psycholoog getuigde dat hij Lily goed had behandeld. « Hij gaf om haar, » zei de dokter, « maar om haar geven maakt het niet goed. »
Hun weg terug vinden
Toen Emily Lily weer zag, was het niet de vreugdevolle hereniging die ze zich had voorgesteld.
Het kleine meisje stond stil en onzeker in de observatieruimte.
» Hoi lieverd, » fluisterde Emily.
Lily keek haar aan, haar ogen vol verwarring. » Ze zeiden dat mijn mama weg was, » zei ze zachtjes.
Emily knielde neer, de tranen stroomden over haar wangen. » Nee, lieverd. Ik ben nooit gestopt met naar je te zoeken. Nooit. »
Weken verstreken voordat Lily weer begon te vertrouwen. Therapiesessies, korte bezoekjes, rustige gesprekken – stap voor stap bouwden ze weer op wat ze verloren was.
