Tomás gebruikte zijn vitória om iedereen te domineren. Continu silêncio, zijn dagen vullend met discipline. Maar nu, wanneer hij door de gangen liep, maakten de gevangenen de weg vrij. Sommigen van hen kwamen met een klein stuivertje aanzetten, of zagen hoe ze twee jongere mensen bewonderden, gevangengezet voor een klein bedrag, de bibliotheek naderden en zeiden: « Nou, wat weet jij ervan? » Tomás o ol, penso y pela firstira vez en semanas sorriu de waar.
Natuurlijk, maar eerst moet je leren geduld te hebben, om dor fora, of stilte, om te zetten in kracht, humilha in wijsheid. Wanneer je eindelijk iets zegt, zeg je het niet meer, maar je weet het wel. Het was niet alleen de man die de hel had overleefd. Hij was de meester die respect had verdiend zonder iemand te hoeven vernietigen, en die gewoon liet zien wie hij werkelijk was.
En zo liet hij een spoor achter dat niemand zou vergeten, want in een wereld waar velen brullen om te schrikken, koos hij voor stilte totdat het nodig was om te brullen. Wat vind jij van dit verhaal? Ben jij ook wel eens onderschat? Laat het me weten in de reacties. Abonneer je en vergeet niet te liken als dit verhaal je hart heeft geraakt.
