Geschiedenis757
Ik nam de monsters, stuurde ze naar het aangewezen laboratorium en wachtte.
Drie weken later kwamen de uitslagen binnen. Ik hoefde ze niet eens te openen: Jack belde me. Zijn stem trilde.
“Het… het spijt me,” zei hij.
Ik zeg niks.
« Ze zijn van mij. Ik ben een idioot. »
Nog steeds stil.
“Mag ik ze komen bekijken?”
Ik keek naar mijn dochters, vredig slapend. De drang om op te hangen schoot door mijn hoofd. Maar ik dacht aan hen. Ze hadden een vader, ondanks alles. Een verwarde vader, maar wel een vader.
« Kom. Maar weet dat je niet naar mij terugkomt. Je komt terug naar hen. »
Hij accepteerde.
En hoewel ik niet wist wat de toekomst zou brengen, wist ik één ding zeker: ik zou mijn dochters nooit in de steek laten. Zelfs als hij erover had nagedacht.
