Toen de shuttle haar halte bereikte, begon ze haar wandeling naar huis. De aanblik van rook die uit haar schoorsteen kwam, bracht even een gevoel van opluchting; het betekende dat Emily de kachel had aangestoken. Maar die opluchting was van korte duur. Er stond een ambulance voor hun huis. Paniek sloeg in haar om zich heen. Ze rende naar binnen en hoorde dat Emily opnieuw een beroerte had gehad.
Toen Emily eindelijk weer bij bewustzijn kwam, kwamen haar woorden er niet duidelijk uit. Christina keek op, haar ogen vol warmte. « Maak je geen zorgen, » zei ze met een stem zo zacht als een veertje. « De dokters hebben me verteld dat je misschien even moeite zult hebben met praten, maar ik ben er voor je. »
Ondanks het advies van haar collega’s nam Christina ontslag. Ze wilde er voor Emily zijn, ongeacht wat anderen ervan vonden. Na verloop van tijd begon Emily weer op krachten te komen. Christina was haar rots in de branding, ze moedigde haar aan tijdens de logopedie en hield haar hand vast toen ze haar eerste wankele stapjes zette.
Toen Christina terugkeerde naar haar werk, ontdekte ze een nieuw managementteam. Eddie, de nieuwe eigenaar, had een grote interesse in het begrijpen van zijn medewerkers. Het nieuws over Christina’s toewijding aan een oudere dame verspreidde zich snel en Eddie was diep geraakt door haar medeleven. Hij realiseerde zich echter niet dat de oudere vrouw Christina’s schoonmoeder was.
Christina’s stille betrokkenheid stond in schril contrast met Eddie’s andere medewerkers. Haar privéleven bleef een raadsel. En dan was er Helen. Als het kantoor een bijenkorf was, dan was Helen de meest zoemende bij. Terwijl de meesten Helens levendige karakter aanstekelijk vonden, voelde Eddie zich soms overweldigd door haar constante gebabbel.
Op een drukke dag belandde er een cruciaal project op hun bureau. Zonder aarzelen gaf Eddie de meest veeleisende onderdelen aan Christina, vertrouwend op haar bewezen staat van dienst. Naarmate de deadline naderde, werd de sfeer op kantoor gespannen. Op een dag trof Eddie een radeloze Helen aan in de keuken. « Ik loop achter, Eddie, » gaf ze met tranen in haar ogen toe. Net op dat moment kwam Christina binnen. « Ik kan inspringen als ik klaar ben met mijn onderdeel, » zei ze, tot verrassing van beiden.
Toen Christina haar deel inleverde, was Eddie verbaasd. Ze had haar taken nauwgezet uitgevoerd en er weldoordachte aanbevelingen aan toegevoegd waar niemand aan had gedacht.
Toen, op een bijzonder stressvolle dag, verscheen er een felgekleurd boeket bloemen op Christina’s bureau. Er stond: « Voor het licht dat je brengt, zelfs als je je er niet van bewust bent », maar er stond geen naam op. Helen, die altijd op de hoogte was, stond perplex. Het kantoor gonsde van de speculatie. De constante aandacht werd Christina te veel.
Een paar dagen later bezorgde een koerier opnieuw een extravagante mand bloemen. Helens jaloezie was voelbaar. « Nog een verrassing voor je, Christina? Heb je deze voor jezelf besteld, misschien om te doen alsof iemand geïnteresseerd is? »
