Achterin een vrachtwagen rijden was altijd leuk. Je viel uit bomen, schaafde jezelf, brak je botten, brak je tanden en maakte moddertaartjes om restaurantje te spelen. Je bedacht spelletjes met stokjes, ballen en allerlei andere dingen die je hier en daar tegenkwam, maar altijd met veel plezier. Je bent op de fiets gestapt, bent naar het huis van een vriend gegaan en hebt op de deur geklopt, hebt aangebeld of hebt gewoon geroepen dat hij/zij je moest bellen! De lokale teams hadden hun eigen supportersclub, die zelfs per bus naar de naburige dorpen reisden om de teams te zien spelen. Moeders, zussen of echtgenotes waren agressiever dan broers en vaders langs de lijn en dat maakte voetbal zo magisch.
Buiten zijn, een echt leidmotief
Je verliet ‘s ochtends het huis en speelde de hele dag. Vroeger moest je terug zijn voordat de straatverlichting aanging. Niemand probeerde je de hele dag te bereiken, want er waren geen mobiele telefoons. En het ging prima. Je hebt urenlang je karretjes vanaf nul opgebouwd en bent er vervolgens over de hoofdstraat mee gereden, voordat je je realiseert dat je vergeten bent de remmen op je wagen te zetten. Na een paar blauwe plekken en een bezoekje aan de plaatselijke garage of aan uw grootvader, had u de oplossing voor uw probleem gevonden. Er was geen Playstation, Nintendo of X-box met videogames. Er waren ook geen 99 tv-kanalen, geen video’s, geen surround sound, geen mobiele telefoons, geen sms-berichten, geen computers, geen online chat en geen internet. Je had echte vrienden en je ging eropuit om ze te ontmoeten.
Een ander begrip van respect
