Moderner, geactiveerd en van de ene op de andere dag uit Japan ontboden – de drieling schreeuwde van vreugde. Oliver omhelsde haar zo stevig dat hij niet omviel.
Maar Alexander bekeek deze scène met een heel ander gevoel van bewondering.
Niet zomaar
dankbaar.
Hij was ontroerd.
We zagen zijn zonen gelukkig. Echt, oprecht. En ik dacht dat het niet de robottaarten, spelletjes of zelfs maar de structuur waren.
Het was zij.
Wat Alexander niet kan kopen
Alexander Harrington had vijandige overnames overleefd, wereldwijde financiële en juridische crises ter waarde van miljarden dollars. Hij had tegenstanders in de bestuurskamer ontmoet en was nooit in paniek geraakt.
Maar de aanblik van Grace die met zijn zonen lachte… schokte hem.
Het was echt angstaanjagend om te lopen.
Want ergens in de stille diepten, onder de dankbaarheid, had zich iets anders genesteld – iets wat hij al jaren niet meer had gevoeld.
Hij had meer nodig dan alleen professionals om voor zijn kinderen te zorgen.
Hij had Grace nodig.
Niet als nanny. Niet als werknemer.
Maar als iets meer.
En voor het eerst in zijn leven bevond Alexander Harrington zich in een onontkoombare situatie.
Want liefde? Liefde laat zich niet zomaar iets aanpraten.
Liefde kiest je… of niet.
En daar realiseerde ik me de meest verschrikkelijke waarheid van allemaal:
Hij had alles wat geld kon kopen. Maar er was maar één ding dat je je niet kon voorstellen.
