Dit is haar verhaal:
Mijn drie kinderen hebben nooit een echte baan gehad. Ze rekenen op mij en vragen om geld alsof ik hun persoonlijke bank ben.
Op een dag verzamelde ik ze en zei: « Als je een erfenis wilt, volg dan mijn drie regels. » Toen ze dat hoorden, keken ze bezorgd. Toen lachten ze me uit.
Mijn tweede kind zei: « Dus dat betekent dat we dat niet kunnen doen. Dat klinkt als een enorme inspanning. Ik doe geen enkele inspanning. » Mijn jongste voegde eraan toe: « Jij hoort voor ons te zorgen, niet andersom. » Ik was er kapot van.
De regels waren simpel en eenvoudig: zoek een baan, vraag me niet meer om geld en bewijs dat je verantwoordelijk kunt zijn. Dus ik verloor het. Ik zei: « Prima. Geen baan, geen moeite, geen erfenis. Einde discussie. »
Ze probeerden me een schuldgevoel aan te praten door te zeggen dat ik ze iets verschuldigd was omdat ik ze op de wereld had gezet. Ik zei: « Ik heb je leven, eten en onderdak gegeven. Dat is alles wat ik verschuldigd ben. De rest had een bonus moeten zijn, en jij hebt het verprutst. »
