De klap echode door de grote zaal als een geweerschot. Naomi Hart, gekleed in een elegant grijs dienstmeisjesuniform, wankelde achteruit, haar wangen rood aangelopen. Tegenover haar stond Isabella Moreau, de nieuwe vrouw van de miljardair, in een opvallende karmozijnrode jurk, haar hand nog steeds omhoog. Een luide zucht vulde de zaal en de gasten verstijfden van ongeloof.
Naomi klemde haar tanden op elkaar en hield haar tranen tegen. Het was niet de eerste keer dat Isabella een dienstmeisje had vernederd, maar voor het eerst begreep Naomi waarom geen van haar voorgangers het langer dan een week had volgehouden. Isabella had een wreed karakter, versterkt door haar rijkdom en superioriteitsgevoel. Ze was een vrouw die geloofde dat geld haar het recht gaf om anderen als vuil te behandelen.
Boven aan de marmeren trap keek Adrian Calloway, een van de rijkste mannen van New York, verward toe. Zijn vrouw werd steeds humeuriger, maar wat kon ze in vredesnaam doen? Het personeel slaan waar de gasten bij waren? Adrian fronste maar zei niets. Het feest was weer fluisterend, maar Naomi wist dat ze Isabella’s nieuwe doelwit was geworden.
Het gezin Calloway had een slechte reputatie onder het huishoudelijk personeel. De dienstmeisjes vertrokken bijna net zo snel als ze waren gekomen. Sommigen namen in tranen ontslag, anderen werden ontslagen wegens « respectloosheid » nadat ze hun mening durfden te uiten. Naomi had deze verhalen gehoord toen ze solliciteerde, maar wanhoop had haar hierheen gebracht. Ze had een salaris nodig om haar jongere broertje op school te onderhouden en de medische rekeningen van haar moeder te betalen.
Opgeven was geen optie voor Naomi. Ze herinnerde zichzelf hieraan terwijl ze zich terugtrok in de keuken, waar de andere medewerkers haar meewarige blikken toewierpen. « Je houdt het niet lang vol, » fluisterde Maribel, de chef-kok. « Geen van hen. »
Naomi rechtte haar schouders. « Kijk me aan, » antwoordde ze zachtjes.
Ze maakte zich geen illusies over Isabella’s wreedheid, maar Naomi bezat iets wat anderen niet hadden: een mentale kracht die door tegenspoed was aangescherpt. Ze was in armoede opgegroeid, had geleerd stormen te doorstaan die nog groter waren dan Isabella’s driftbuien, en liet zich niet afschrikken door vernedering. Als overleven in deze baan betekende dat ze haar trots moest inslikken, dan deed ze dat. Maar diep van binnen wist ze ook dat kracht niet alleen draaide om doorzettingsvermogen – het ging om het vinden van manieren om lijden om te zetten in stille overwinningen.
