Charles leunde achterover in zijn stoel, zijn lippen tot een dunne lijn geperst. « Ontsla haar, » beval hij koel.
Richard opende zijn mond, aarzelde even en keek toen naar Amara. « Amara, misschien moet je… »
« Nee, » onderbrak ze hem resoluut, zonder haar blik van Charles af te wenden. « Als hij wil dat ik wegga, kan hij dat recht in mijn gezicht zeggen. Maar ik zal me niet verontschuldigen voor het verdedigen van mijn waardigheid. »
Verschillende gasten mompelden instemmend. Een oudere vrouw aan een tafeltje verderop fluisterde: « Goed zo. » Een jong stel knikte, alsof ze wensten dat ze de moed hadden om te applaudisseren.
Charles’ vrienden schoven ongemakkelijk heen en weer. Ze waren het niet gewend dat hij zo werd uitgedaagd. Een van hen, een durfkapitalist genaamd Robert, probeerde de stemming te verlichten. « Kom op, Charlie, hij bedoelde er niks mee. Laten we eten bestellen. »
Maar Charles was verwikkeld in een stille strijd met Amara. Iets in haar kalmte verontrustte hem. Hij had altijd angst, overgave en gehoorzaamheid verwacht. En toch stond hier een vrouw die een minimumloon verdiende, hem tegemoet met de stille kracht van iemand die weigert te breken.
Uiteindelijk mompelde Charles: « Hier krijg je spijt van. » En hij draaide zich om en gebaarde naar de anderen. « We gaan weg. »
