Hij haalde zijn schouders op.
“Nou… ze heeft haar eigen keuze gemaakt.”
Wordt vervolgd op de volgende pagina
Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakte.
Ik had geen spaargeld; de zorg voor mijn moeder was mijn hele leven. Toch zette mijn eigen broer me na een paar handtekeningen het huis uit.
Een week later stond ik op de veranda met mijn koffer aan mijn voeten en keek toe hoe hij de sloten veranderde.
Toen viel mijn oog op iets: een losse steen naast de trap.
Mijn moeder verstopte er snuisterijen in. Klein, maar belangrijk.
Artem glimlachte nog een laatste keer naar mij voordat hij de deur dichtdeed.
Maar ik glimlachte terug.
Omdat ik diep van binnen wist dat hij iets over het hoofd had gezien.
Iets belangrijks.
Een nacht vol tranen en een verborgen boodschap.
Die nacht nam ik een kamer in een goedkoop motel en huilde tot mijn ogen er dik van waren. Maar bij het aanbreken van de dag nam ik een besluit: ik moest dieper graven. De steen was niet per ongeluk gevallen. Van jongs af aan had mijn moeder ons geleerd betekenis te vinden in de kleinste details, en soms briefjes en snuisterijen achter te laten op onverwachte plekken. Het was haar manier om te zeggen: « Het leven zit vol verrassingen, als je weet waar je moet zoeken. »
De volgende dag kwam ik thuis, wetende dat Artyom aan het werk was; hij had het over een afspraak met een klant. Voorzichtig haalde ik de steen eruit. Eronder lag een envelop, vergeeld maar goed dichtgeplakt. Mijn handen trilden toen ik hem opende.
Er zaten een stuk papier en een sleutel in.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
« Aan mijn allerliefste kind,
Ik hoop dat je het vindt wanneer je het het hardst nodig hebt. Je hebt altijd verder gekeken dan de schijn. Deze sleutel opent niet alleen deuren, maar ook een nieuw hoofdstuk. Volg je hart.
Met liefde, mam.
