De verloofde van een van de machtigste mannen van Brazilië beschuldigen van professionele zelfmoord.
Ze kon haar baan verliezen, aangeklaagd worden, kapotgemaakt worden. Maar het beeld van een man die op het punt stond te drinken, woog zwaarder dan haar eigen angst. Ze moest iets doen.
Toen ze terugkwam bij de tafel, deed ze alsof ze struikelde en boog ze zich voorover naar Javier, die het bestek aan het schikken was.
« Het spijt me, meneer, » fluisterde ze, en terwijl ze haar lippen bijna tegen zijn oor drukte, voegde ze eraan toe: « Er zit drugs in uw drankje. Drink het alstublieft niet op. »
Zonder op een antwoord te wachten, vertrok ze.
Javier keek haar na, keek eerst naar zijn glas champagne en daarna naar zijn glimlachende verloofde.
En op dat moment nam de koude, berekenende zakenman de macht over.
Javier reageerde niet tijdens het schaken .
Hij bedankte Sofia met een bijna onmerkbaar knikje en hief, om de schijn op te houden, zijn glas.
« Op ons, mijn liefste, » zei hij, terwijl hij met zijn glas tegen dat van Liana klonk.
Hij deed alsof hij dronk, bevochtigde zijn lippen een beetje en zette het drankje vervolgens op tafel.
Onder de tafel bewogen zijn vingers over zijn telefoon en stuurden een gecodeerd bericht naar het hoofd van de beveiliging: code rood.
Vanaf dat moment veranderde het diner in een spannend potje schaak.
Javier gedroeg zich als een toegewijde verloofde en zette de avond voort, maar nu keek hij Liana met andere ogen aan.
Hij zag de hebzucht achter haar glimlach, het ongeduld in haar gebaren, de kilheid van een roofdier.
Hij voelde zich misselijk, niet door de drugs, maar door de omvang van het bedrog.
Hij wilde haar niet alleen arresteren, maar ook op een vernietigende manier publiekelijk de waarheid aan haar onthullen.
Het ideale scenario zou zijn om de volgende ochtend al een huwelijksovereenkomst te tekenen.
Openbaring in de vergaderzaal
De volgende ochtend was de vergaderzaal van Monteiro Industrial klaar voor de ondertekening van de documenten.
Liana straalde en haar rol als enthousiaste bruid bereikte het hoogtepunt van haar potentieel.
Javier zag er bleek en enigszins afgeleid uit. Hij speelde de rol van een man die nog steeds last had van de effecten van de drug.
Liana tekende met een zwierig gebaar, haar overwinning was bijna compleet.
Toen gaf ze de pen aan Javier. « Teken, lieverd. Bezegel onze toekomst samen, » zei ze met een verleidelijke stem.
Javier nam de pen aan, maar in plaats van te tekenen, leunde hij achterover in zijn stoel en keek naar Liana.
‘Voordat ik teken,’ zei hij, zijn stem verloor al zijn broosheid, ‘zou ik graag een toost willen uitbrengen.’
