Elke ochtend zat ze in haar rolstoel aan de zee met haar trouwe hond – totdat hij op een dag als een gek begon te blaffen en ze iets begraven in het zand vond dat haar deed gillen.

Vrouw aan zee

Elke ochtend bij zonsopgang, voordat de zon hoog genoeg stond om de lucht wit te kleuren,  reed Clara Bennett   over het smalle houten pad dat naar het strand leidde. Haar metgezel – een golden retriever genaamd   Buddy   – liep trouw naast haar, zijn vacht glinsterend van het zout en de ochtenddauw.

Voor de lokale bevolking was ze een vertrouwd gezicht: een stille vrouw in een rolstoel die naar de zee was gekomen om te mijmeren. Maar niemand wist waarom ze echt zocht.