Margaret, gekleed in een lange witte nachtjapon, verliet de kamer en liep langzaam de gang door. Ze stopte vlak voor onze deur, keek om zich heen alsof ze wilde controleren of niemand haar zag, en klopte drie keer. Toen… bleef ze gewoon staan.
Tien volle minuten bleef ze roerloos staan. Ze staarde naar de deur met een ijzig gezicht, een koude, afstandelijke blik, alsof ze naar iets luisterde – of iemand. Toen, zonder een woord te zeggen, draaide ze zich om en verdween de gang in.
Meer zien
nachtkastje
deur
bed
camera
Tafel
Bed
deur
Nachtkastje
Deur
Camera
Ik draaide me om naar Liam, mijn hart bonzend. Hij zag bleek.
« Je wist hier wel iets van, hè? » vroeg ik.
Hij aarzelde. Uiteindelijk fluisterde hij: « Mama heeft geen kwaad in de zin. Ze… heeft gewoon haar redenen. »
Maar hij zei niets meer.
Ik had genoeg van geheimen. Die middag confronteerde ik Margaret er rechtstreeks mee.
Ze zat in de woonkamer thee te drinken, de televisie stond zacht.
« Ik weet dat je elke avond op onze deur klopt, » zei ik. « We hebben de video gezien. Ik wil gewoon begrijpen – waarom? »
Meer weergeven
Camera
Nachtkastje
Deur
deur
deur
deur
nachtkastje
deur
tafel
bed
Ze zette voorzichtig haar kopje neer. Haar blik ontmoette de mijne – scherp, ondoorgrondelijk.
« Wat denk je dat ik doe? » zei ze zachtjes, haar stem zo zacht dat ik er rillingen van kreeg.
Toen stond ze op en ging weg.
Die avond bekeek ik de rest van de video. Mijn handen trilden toen ik op play drukte.
Ze klopte aan en greep in haar zak en haalde er een klein zilveren sleuteltje uit. Ze drukte het tegen het slot – ze draaide het niet, ze hield het gewoon een paar seconden vast – en liep toen weg.
De volgende ochtend doorzocht ik Liams nachtkastje, wanhopig op zoek naar antwoorden. Binnen vond ik een oud notitieboekje. Op één pagina stond geschreven:
« Mama controleert nog steeds elke nacht de deur. Ze zegt dat ze geluiden hoort, maar ik hoor nooit iets. Ze heeft me gevraagd me geen zorgen te maken, maar… ik denk dat ze iets verbergt. »
Toen Liam zag wat ik had gevonden, stortte hij in.
Hij legde uit dat zijn moeder, na de dood van zijn vader jaren geleden, aan ernstige slapeloosheid en angst leed. Ze was geobsedeerd geraakt door het controleren van sloten en ramen, ervan overtuigd dat iemand probeerde in te breken.
« De laatste tijd, » zei hij, « zegt ze dingen als… ‘Ik moet Liam tegen haar beschermen.' »
Ik verstijfde.
« Tegen mij? » fluisterde ik.
Hij knikte, schuldgevoelens in zijn ogen.
De angst die me beetgreep was koud en diep. Wat als ze op een nacht niet bij de deur zou blijven staan?
Zie meer
naar de deur
deur
Deur
Bed
Tafel
Camera
Tafel
Deur
Nachtkastje
Deur
Ik zei tegen Liam dat ik niet kon blijven tenzij hij haar om hulp vroeg. Hij stemde toe.
Een paar dagen later brachten we haar naar een psychiater in Cambridge. Margaret zat stil, met haar armen over elkaar en haar ogen op de grond gericht.
De dokter luisterde terwijl we alles beschreven: het kloppen, de sleutels, het vreemde gefluister. Toen vroeg hij haar zachtjes: « Margaret, wat denk je dat er ‘s nachts gebeurt? »
Haar stem trilde.
« Ik moet ervoor zorgen dat hij veilig is, » zei ze. « Hij komt terug. Ik kan mijn zoon niet nog eens verliezen. »
