“Mam, ik ben zo moe… ik ben bang…”
Ik antwoordde zwakjes, als een bericht naar de leegte gestuurd:
« Rust nu maar uit. Mam zal doen wat gedaan moet worden. »
Op de terugweg stopte ik bij het gezondheidscentrum. Sunita was bezig een nieuwe poster te plakken:
« Blijf na de bevalling niet alleen. Bel 108. »
De nummers 112 en 181 stonden eronder afgedrukt. Ik pakte een stapel en besloot met Sunita en de vrouwengroep van deur tot deur te gaan in Bhawanipur. De deuren die die nacht gesloten waren, moesten de volgende keer open voor de noodverlichting.
Die avond plaatste ik Kavya’s foto in de heiligste hoek en stak een klein lampje aan. De vlam scheen constant en ging niet uit. Ik mompelde tegen mijn kinderen en kleinkinderen:
Morgen span ik een nieuwe rechtszaak aan, vraag ik om bewijsmateriaal en lanceer ik een campagne ‘Sluit de deur niet als een moeder om hulp schreeuwt’. Ons verdriet zal een pad worden voor andere moeders.
