De stilte van Rachels dochter en de vastberadenheid van haar moeder
werden voor het eerst alarmerend toen Emma, die normaal gesproken vol energie zat, stopte met praten over ballonnen, glitter en gastenlijsten. Elk jaar, met de herfst in aantocht, plande Emma haar feest met militaire precisie. Ze plakte ‘gereserveerd’-bordjes op stoelen, krabbelde namen op stukjes papier en schetste ballonnenbogen in de marge van notitieboekjes.
Dit jaar bleef ze echter stil. Rachel vroeg zich af of Emma nog steeds teleurgesteld was over vorig jaar, toen een verandering in het restaurant haar dwong het feest helemaal af te zeggen. Emma had geglimlacht en gezegd: « Geeft niet, mam. Volgend jaar wordt het nog beter. » Maar nu de datum dichterbij kwam, maakte Rachel zich zorgen over haar gebrek aan enthousiasme.
Dus nam Rachel het heft in eigen handen. Ze spaarde kleingeld, sloeg haar ochtendkoffie over en verkocht zelfs een paar oorbellen die haar oma haar had gegeven toen Emma geboren was. Ze nam klusjes aan en spaarde elke dollar, vastbesloten om haar dochter een feest vol vreugde te bezorgen, ook al was het niets vergeleken met de extravagante feesten die andere ouders gaven.
Wanneer verfijning snijdt als een mes.
Zoals gepland dacht Rachel aan Laurel, een andere moeder van wie de dochter, Harper, dezelfde verjaardag had als Emma. Laurel was alles wat Rachel niet was: verfijnd, elegant, ogenschijnlijk natuurlijk in haar schoonheid en rijkdom. Haar SUV glansde elke keer dat ze hen naar school bracht, en de cadeautassen die ze uitdeelde zagen eruit alsof ze thuishoorden in luxe boetieks.
In de hoop op eenheid stuurde Rachel Laurel een sms met een idee:
