Deze scène onthulde voor hem de ware essentie van het vaderschap: geen privilege, maar een dagelijkse gave van zichzelf.
Het wonder van gedeelde liefde
Net toen een tragedie onvermijdelijk leek, maakte Julien een spectaculaire ommekeer.
Hij keek Hugo aan en fluisterde: « Laten we voor hen verenigd blijven. »
Geen juridische strijd meer, geen verdriet meer.
De koffers bleven in de gang staan.
Opnieuw klonk er een schaterlach.
De drieling bleef Hugo ‘ papa bis’ noemen, want echt ouderschap wordt niet afgemeten aan bloed, maar aan de oneindigheid van gebaren die een leven verweven.
