De volgende ochtend bracht Daniel Emily en Joshua naar school. Emily beweerde dat het goed met haar ging, maar haar bleke gezicht sprak boekdelen. De leraren begroetten hem opgelucht en legden uit dat ze Joshua elke dag naar de kleuterschool bracht, hem zelf les gaf en zelfs parttime werkte om eten te kopen.
Daniël knarste met zijn tanden. Zijn dochter vocht haar eigen oorlog.
Toen hij thuiskwam, werd hij geconfronteerd met de gevolgen: onbetaalde rekeningen, te late opzeggingen en zelfs een executieprocedure. Rachel liep niet zomaar weg en ontliep al haar verantwoordelijkheden.
Daniel nam contact op met zijn leidinggevende. Hoewel hij onlangs uit dienst was ontslagen, ontving hij een kleine revalidatietoelage en werd hij doorverwezen naar het kantoor van Veteranenzaken. De hulpvraag was pijnlijk, maar zijn trots was niets vergeleken met de behoeften van zijn kinderen.
Al snel fluisterden buren de waarheid. Rachel reisde al maanden met een andere man in een zwarte auto. Sommigen probeerden Emily te helpen, maar ze weigerde en hield vol dat ze het zelf wel kon.
Op een middag, terwijl Daniel het hek aan het repareren was, kwam Emily zachtjes naar hem toe. « Papa… ga jij ook mee? »
Deze vraag overweldigde hem bijna.
Hij liet de hamer vallen en knielde voor haar neer. « Nee, lieverd. Nooit. Jij en Joshua zijn mijn hele wereld. »
Vastberaden solliciteerde Daniel naar een baan bij de lokale veiligheidsdienst. Dankzij zijn militaire ervaring kreeg hij een nachtdienst in een pakhuis. Het was geen prestigieus werk, maar het was wel eerlijk werk.
Toch bleef Rachels schaduw hangen. Soms lag Daniel wakker en speelde hij elke herinnering in zijn hoofd af, zich afvragend hoe de liefde zo bekoeld had kunnen zijn. Emily bekende later dat Rachel haar had gezegd dat ze haar mond moest houden over de affaire. « Ze zei dat je boos was… Ze wilde een nieuw leven. »
Daniëls hart verhardde.
Weken werden maanden. Langzaam keerde de stabiliteit terug. ‘s Ochtends ontbeten ze samen en ‘s avonds maakten ze huiswerk en gingen ze wandelen met Max. Emily glimlachte vaker; Joshua lachte weer. De buren merkten de verandering op en boden hem eten, kleding en gezelschap aan. Voor het eerst sinds zijn terugkeer voelde Daniel zich gesteund.
Op een middag kwam Rachel terug. Ze stapte uit dezelfde zwarte auto, gekleed in designerkleding. De man was verdwenen.
Emily verstijfde. Joshua verstopte zich achter Max, die zachtjes gromde.
Rachels glimlach verdween. « Danny… ik ben thuis. Ik heb een fout gemaakt. »
Daniels stem was zacht maar kalm. « Een vergissing? Je hebt haar in de steek gelaten. Emily werd haar moeder, en jij verdween. »
« Ik was niet blij, » zei ze met tranen in haar ogen. « Maar ik wil het goedmaken. »
Emily’s stem sneed door de lucht. « We hebben je niet meer nodig, mam. Pap zorgt nu wel voor ons. »
Rachel stortte in, maar Daniel bewoog niet. « Je komt niet terug als het je uitkomt, » zei hij, terwijl hij zachtjes de deur sloot.
Binnen nestelde Emily zich tegen hem aan, Joshua omhelsde Max, en voor het eerst in jaren voelde Daniel zich vredig. Er zouden nog steeds moeilijkheden zijn, maar het ergste was achter de rug.
Die avond legde hij de kinderen in bed en mompelde: « We zijn nu een gezin. Niemand zal ons ooit nog uit elkaar drijven. »
Max lag waakzaam en trouw naast hen.
En in dat stille huis in Virginia besefte Daniel Hayes dat hij weliswaar uit de ene oorlog was teruggekeerd, maar dat er ook een andere op hem wachtte. Maar deze zou hij winnen voor de enige missie die ertoe deed: zijn kinderen.
