Het tafereel dat hem begroette, deed hem verstijven in de deuropening. Daar, in hun woonkamer, op de bank, zat Sarah te lachen, haar hoofd achterover, een man die hij nog nooit eerder had gezien, naast haar. Hun handen waren verstrengeld, en de manier waarop hij naar haar keek, de manier waarop ze reageerde op zijn aanraking, stuurde een schokgolf door Bens vermoeide lichaam. De wereld kantelde. Het stof van de oorlog voelde plotseling onbeduidend vergeleken met het puin van zijn verbrijzelde toekomst. Het lachen stierf weg in Sarahs keel toen ze hem zag, haar gezicht trok alle kleur weg. De andere man keek geschrokken op. Ben stond daar maar, zijn uniform nog steeds helder, zijn ogen, die zoveel afschuw hadden gezien, waren nu getuige van het meest diepgaande verraad. De stilte die volgde was oorverdovend en werd alleen verbroken door het geluid van zijn sporttas die met een klap op de grond viel.
