« Dat gebeurt al, » zei Thorn, wijzend naar de vertrekkende voertuigen. « Het beste wat ik kan doen, is proberen de radioactieve neerslag onder controle te krijgen. »
Later die avond, terwijl Thorn het avondeten klaarmaakte, ging zijn telefoon opnieuw. De nummerherkenning toonde Adresia’s naam. « Dit moet je zien, » zei ze zonder inleiding. « Zet het nieuws aan. Welke zender dan ook. »
Thorn vond de afstandsbediening van de kleine televisie die ze zelden gebruikten. Het scherm flikkerde tot leven. Een nieuwslezer sprak met een serieuze blik over een spandoek met de tekst BREAKING NEWS .
« Admiraal Riker Blackwood, commandant van Naval Special Warfare Group 1, is op non-actief gesteld in afwachting van een onderzoek naar beschuldigingen van wangedrag », kondigde de presentator aan. « Bronnen geven aan dat het onderzoek zich richt op mogelijk vervalste rapporten na afloop van verschillende spraakmakende missies in de afgelopen tien jaar. »
Lana stond naast Thorn en keek met grote ogen naar de uitzending. « Dat komt door jou, » zei ze zachtjes.
« Ik niet alleen, » antwoordde Thorn. « Sable zei dat er al jaren vragen zijn. Ik was slechts de katalysator. »
De deurbel ging, en ze schrokken allebei. Thorn liep naar het raam en tuurde voorzichtig naar buiten, met tientallen jaren training nog in zijn hoofd. Wat hij zag, deed hem verstijven. Op zijn veranda stonden drie mannen. Hun houding was onmiskenbaar voor iedereen die wist waar hij op moest letten: de kenmerkende, gebogen houding van speciale agenten. Een van hen liep licht mank, een prothese was gedeeltelijk zichtbaar onder zijn spijkerbroek. Een ander hield een opgevouwen vlaggenkoker vast.
« Papa? » vroeg Lana, bezorgd over zijn plotselinge stilte. « Wie is daar? »
Thorn draaide zich naar haar om, zijn gezicht vertoonde een emotie die ze daar zelden had gezien. « Geesten, » zei hij zachtjes. « Uit Damascus. »
Hij deed de deur open. De man met de prothese stapte als eerste naar voren. « Lang geleden, Ghost. »
Thorn staarde hem aan, zijn herkenning begon te dagen. « Weston. Ze zeiden dat je het niet gehaald hebt. »
« Bijna niet, » gaf Weston toe, terwijl hij op zijn been tikte. « Acht maanden in Walter Reed doorgebracht. Tegen de tijd dat ik eruit kwam, was je weg. Helemaal van het net. »
De derde man, die de gevouwen vlag vasthield, knikte. « Archer, » stelde hij zich voor. « Ik was Seth Riley’s vervanger in het team. »
Thorns gezichtsuitdrukking werd strakker toen hij de naam Seth Riley hoorde, een van de mannen die in Damascus vermist waren geraakt.
“Mogen we binnenkomen?” vroeg commandant Sable, die achter hen stond.
Thorn deed een stap opzij. Eenmaal in de woonkamer was de spanning voelbaar.
« Het onderzoek is versneld », zei Sable. « Uw verklaring bevestigt wat we al jaren vermoedden. Blackwood is klaar. »
« Daarom zijn jullie hier niet », zei Thorn, terwijl hij hun gezichten bestudeerde.
Weston knikte. « We hebben naar je gezocht, Ghost. Toen je verdween, begrepen we waarom. Maar het verhaal klopte niet. De mannen die we verloren hebben – Riley, Donovan, Kramer – verdienen beter dan herinnerd te worden als slachtoffers van insubordinatie. »
Archer legde de opgevouwen vlag op de salontafel. « Deze is van jou. Riley’s familie wilde dat je hem kreeg toen we je vonden. »
Thorn staarde naar de vlag, zonder hem aan te raken. « Waarom nu? »
