es, de stilte – het voelde als herinneringen uit een ander leven.
Zijn dochters zaten niet in de grond.
Ze waren hier.
Ademhalend.
Groeiend.
Genezend.
En hij ook.
Michael liep terug naar binnen, opende een la en haalde de laatste herinnering aan dat oude leven eruit: de bon voor de lelies die hij elke week meebracht.
Hij scheurde hem in stukken en liet ze als as vallen.
Dat hoofdstuk was eindelijk afgesloten.
Wat daarna kwam, behoorde toe aan de levenden.
