Een paar maanden later, tijdens een schoolfeest ter herdenking van Clara’s aanstelling, stond Harris in de menigte en applaudisseerde in stilte. Clara ging mee, maar zei niets. « Je hoeft niet. » Hun gevolgen werden beantwoord met korte, woordeloze verklaringen.
Een man die ooit koffie inschonk met nederigheid, boog met nederigheid.
De oorzaak hiervan is een onjuiste oplossing.
Voor het eerst sinds rechercheur John Harris, die zichtbaar machteloos is.
Harris kon die nacht niet slapen. Clara’s kalme, onwrikbare gezicht reageerde niet op zijn kalmte. Elke keer dat hij zijn ogen sloot, was haar waardigheid zichtbaar in contrast met zijn wreedheid. De volgende ochtend, de volgende dag – excuses aanbieden, koste wat kost.
Hij reed naar de bescheiden buurt waar Clara woonde. De straat was stil, omzoomd met eikenbomen en kleine tuintjes. Zijn hart bonsde toen hij haar naderde.
