Drie dagen later werd Harris ontboden op het kantoor van zijn meerdere. Hoofdcommissaris Reynolds – een strenge, grijze man – zat achter een bureau met een dikke aktetas. « Ga zitten, John, » zei hij ernstig.
Terwijl Harris ging zitten, schoof de hoofdcommissaris de map naar de map die hij had gestolen. « Je kunt controleren wie je hebt vernederd. »
Binnen werden documenten bestudeerd – foto’s, rapporten, brieven. Harris fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij ze doorbladerde. Op elke pagina stond dezelfde naam: Clara Williams.
In eerste instantie dacht hij dat het iets uit het verleden was. Maar toen, tijdens het lezen, begon zijn hart te breken.
Clara Williams was niet zomaar een lerares. Ze was de kleindochter van Samuel Williams, een gerenommeerd burgerrechtenactiviste die meeliep met Martin Luther King Jr., en de nicht van rechter Raymond Ellis, een van de zwarte rechters van het Hooggerechtshof van de staat. Clara zelf? Ze doneerde stilletjes vijftien dollar aan beurzen voor kansarme kinderen, steunde lokale hulpprogramma’s en steunde jarenlang initiatieven voor politie en gemeenschapshervorming.
De vrouw die was aangeklaagd en mishandeld, was een van de pijlers van het rechtssysteem, een van de leden ervan.
Harris’ ademhaling werd oppervlakkig. Zijn gezicht verbleekte toen de zwaarte van wat hij had gedaan tot hem doordrong.
Hij fluisterde: « Lieve God… wat zeur ik? »
