Mijn dochter had altijd gedroomd van iets simpels: crèmekleurige en gouden bloemen, zachte muziek, een intieme balzaal. Voor ons voelde het nu al als een wonder.
Ze vroeg me haar boeket uit de suite van de bruidegom te halen. Ik liep naar het altaar, glimlachend bij de geur van rozen en verse nagellak – en verstijfde toen ik Zachs stem door de halfopen deur hoorde.
Natuurlijk. Onzorgvuldig. Wreed.
« Nog maar een paar uur en ik teken de partnerschapspapieren. Haar bakkerij is mijn toegangspoort tot het bedrijfsleven. Trouwen met deze ongelooflijke vrouw is de prijs die ik moet betalen. »
Er volgde gelach.
Toen zei een andere stem: « Maar je zult toch met haar moeten leven. »
Zach antwoordde: « Een beetje alcohol lost alles op. Ze gelooft elke ‘ik hou van je’ die ik zeg. En haar moeder? Die vermoeide vrouw denkt dat ze iets indrukwekkends heeft opgebouwd. Ze hebben geen idee dat over zes maanden alles op mijn naam staat. »
Het gelach werd luider.
Ik voelde een steek in mijn maag. Mijn knieën trilden. En toen hij weer eens een belediging uitsprak over de gevoelens van mijn dochter, deinsde ik terug en drukte mijn hand op mijn mond om een geluid te onderdrukken.
Ik keerde met lege handen terug naar de bruidssuite, mijn hart bonzend alsof ik kilometers had gerend.
De keuze van een moeder
Toen Hannah vroeg waar het boeket was, loog ik. Ik had tijd nodig. Ik ging weg, leunde met mijn voorhoofd tegen de deur en huilde stilletjes.
Ik had twee opties:
