Een paar dagen voor mijn bruiloft hoorde ik mijn moeder tegen mijn verloofde fluisteren: « Je moet niet met haar trouwen. »
Luke draaide zich naar hem om, zijn arm nog steeds als een schild om mij heen geslagen. Zijn stem was zacht.
“Mevrouw Carter, ik begrijp het. Maar ik zal het niet opgeven, » zei hij. « Als we ooit besluiten om een kind te adopteren, zal dat kind net zo geliefd zijn alsof we hem of haar zelf hadden verwekt. »
Twee mensen praten | Bron: Midjourney
Ze knikte.
De bruiloft verliep zoals gepland.
We stonden bij het altaar, Luke’s handen hielden de mijne vast. De stem van de dominee klonk slechts als een gezoem op de achtergrond, als het doffe gerommel van verre onweersbuien. Maar toen Lucas zijn geloften aflegde, verdween alles.
Een man die gaat trouwen | Bron: Midjourney
‘In ziekte en gezondheid,’ zei hij, zijn stem even zeker als die van die nacht. « Ten goede of ten kwade »
Zijn ogen bleven op de mijne gericht. Ik wist nu dat hij elk woord van die wensen meende.
Tijdens de receptie stond mijn moeder op om een toost uit te brengen. Haar vingers trilden en ze schraapte twee keer haar keel voordat ze sprak.
Een vrouw brengt een toost uit | Bron: Midjourney
« Ik wist niet zeker of iemand ooit mijn dochter zou verdienen, » zei ze met een stem vol emotie. Ze keek naar mij en toen weer naar Luke. “Maar nu zie ik het. Ze verdient iemand die van haar houdt zoals jij van haar houdt. »
Bij het laatste woord brak zijn stem. Luke kneep in mijn hand. Mijn ogen vulden zich met tranen, maar deze keer waren het geen tranen van pijn of angst.
Het was iets heel anders.
Een vrouw met tranen in haar ogen | Bron: Midjourney
Mijn moeder keek me aan, met een glimlach op haar lippen door de tranen heen. Het was niet veel, maar we konden er allemaal mee rondkomen.
En liefde was genoeg.
