Op een avond in de tuin draaide Daniel zich naar Alicia om. « Ik moet je mijn excuses aanbieden. Ik heb aan je getwijfeld. Ik heb je zelfs pijn gedaan. Maar je hebt hem nooit opgegeven. »
Alicia’s ogen verzachtten. « Ik deed het omdat Ethan een leven verdient. »
Daniel knikte. « En nu krijgt hij er eentje – met jou aan zijn zijde, als je blijft. »
Ze glimlachte. « Zolang hij me nodig heeft. »
Jaren later liep Ethan over het podium tijdens zijn diploma-uitreiking – langzaam, wankel, maar zelfstandig lopend. Daniel keek door tranen heen toe, terwijl Alicia het hardst klapte.
Zijn rijk definieerde hem niet langer. Zijn ware nalatenschap was de tweede kans die hij zijn zoon gaf – en de wedergeboorte van het gezin door loyaliteit, liefde en waarheid.
