Haar handen trilden. « Omdat deze dingen hem niet helpen. Ze doen hem pijn. »
« Wat zeg je? »
« Ik heb ze laten testen, » gaf ze toe. « Ze bevatten een stof die zenuwregeneratie verhindert. Iemand wilde dat Ethan verlamd bleef. »
Daniels borstkas kromp ineen. « Onmogelijk. Dokter Lewis heeft ze voorgeschreven. »
« Ja, » fluisterde Alicia. « En Sophia zorgde ervoor dat hij ze elke avond nam. »
Haar naam sneed als een mes door hem heen. Sophia had Ethan altijd ‘een last’ genoemd, zuchtend over hoe tragisch zijn toestand was. Kon ze echt…?
Die avond legde Alicia een map op de eettafel. « Ik weet wat je gedaan hebt, » zei ze.
Er zaten laboratoriumrapporten, bonnetjes en bewijsmateriaal in. Sophia’s glimlach verdween.
“Daniel, ze liegt—”
Maar Alicia’s stem schitterde. « Zeg het! Geef toe dat je zijn toekomst hebt vergiftigd omdat je hem als een obstakel zag! »
Even viel Sophia’s masker af. « Ethan zou nooit meer kunnen lopen. Hij was niets meer dan een last die ons tegenhield. »
Daniels handen trilden toen hij naar zijn telefoon greep. « Ga weg, Sophia. De politie regelt de rest. »
