Edward Vance had de zakenwereld al veroverd vóór zijn veertigste. Hij was eigenaar van hotels, rederijen en technologiebedrijven verspreid over drie continenten. Voor het publiek was hij een symbool van vervulde ambitie, maar wie goed keek, zag de barsten: gebroken vriendschappen, een huwelijk dat in een tragedie eindigde en twee kinderen die zijn stem nauwelijks herkenden.
Toen zijn vrouw Margaret stierf bij de geboorte van een tweeling, sloeg het verdriet om in iets nog kouders. Edward stortte zich op zijn werk in zijn kantoorgebouwen en vergaderzalen en verliet in stilte zijn woning nabij Genève. Acht lange maanden lang werden de kleine Oliver en Clara opgevoed door een achtbaan van kindermeisjes, die elk werden weggestuurd wanneer Edwards vermoedens of ongenoegen onvermijdelijk aan de oppervlakte kwamen.
De vijfde verzorger, Anna Fischer, arriveerde vlak voor de winter. Ze was negenentwintig jaar oud, had ervaring met kleuteronderwijs en had een kalme uitstraling die warmte leek te brengen. Edward verwachtte niet dat ze het lang zou volhouden.
Maar op een novemberavond ging er een telefoontje op zijn privélijn. Een stem, vervormd en anoniem, beweerde dat Anna de tweeling verwaarloosde. Geïrriteerd maar nieuwsgierig verliet Edward de stad eerder dan normaal, terwijl zijn auto dwars door de mist reed op weg naar de villa aan het meer.
Hij liep naar binnen, voorbereid op een teleurstelling. Maar wat hij aantrof, verbijsterde hem.
In de keuken schrobde Anna de aanrechtbladen in een gestaag ritme, maar Oliver en Clara sliepen in de draagzak, vastgebonden op haar borst, hun kleine armpjes om de stof gewikkeld. Terwijl ze schoonmaakte, neuriede ze een slaapliedje zo zacht dat het zelfs het hele huis leek te kalmeren.
Voor het eerst sinds Margarets dood zag Edward zijn kinderen volledig in vrede.
Hij schraapte zijn keel, wat haar verraste. Anna draaide zich om, haar wangen rood aangelopen, en zei zachtjes: « Het spijt me, meneer Vance. Ik heb u niet horen binnenkomen. »
« Houd je ze… op het werk? » vroeg hij, zijn stem harder dan hij bedoelde.
Anna glimlachte flauwtjes. « Ze slapen beter als ze zich dicht bij iemand voelen. Het herinnert hen eraan dat ze veilig zijn. »
Edward zei die avond niets meer, maar het beeld bleef nog lang bij hem hangen nadat hij terug was op kantoor.
In de daaropvolgende weken begon hij details op te merken die hij eerder had genegeerd: Oliver die naar Anna’s hand reikte in plaats van zijn gezicht te verbergen, Clara die lachte terwijl Anna zong. Langzaam maakte Edwards argwaan plaats voor iets nieuws. Hij stelde vragen, aanvankelijk aarzelend.
« Waarom huilt Oliver zo snel? » vroeg hij op een avond.
Anna antwoordde zachtjes: « Hij is gevoelig. Hij voelt de spanning in de kamer aan, dus hij heeft meer steun nodig dan anderen. Klara daarentegen gedijt bij uitdagingen. Ze bewijst graag dat ze dingen alleen kan. »
Haar geduld verontrustte hem. Niemand had ooit met zoveel bezorgdheid over zijn kinderen gesproken, zelfs hij niet.
