« Kijk hem nu eens, » grapte ze, haar stem scherp als glas. De gasten giechelden nerveus, te bang om haar tegen te spreken.
Adriens gezicht gloeide van schaamte. Hij voelde een beklemming op zijn borst bij elke lach. Ondanks zijn miljoenen, ondanks zijn reputatie, had hij zich nog nooit zo klein gevoeld.
Maar Marbel stond achter zijn stoel. Ze zei niets, haar gezicht kalm, en ze klemde zich vast aan de handgrepen van haar rolstoel.
Op dat moment beschermde haar stille aanwezigheid hem tegen de storm van spot.
Ze had geen woorden nodig – haar waardigheid was genoeg om hem te kalmeren.
Die nacht lag Adrien slapeloos op zijn kamer.
Hij deed het nekkraagje dat hij droeg af, legde het op het nachtkastje en staarde naar zichzelf in de spiegel.
Hij had zijn antwoord over Cassandra al. Maar een nieuwe vraag knaagde aan hem: hoe zit het met Marbel?
De volgende ochtend kwam Cassandra naar buiten, haar hakken klikten op de marmeren vloer.
Ze keek hem nauwelijks aan voordat ze aankondigde dat ze lunchplannen had met vrienden. Adriens hart was zwaar, maar vreemd genoeg voelde hij zich vrij.
« Genoeg, » zei hij vastberaden. Toen, voor haar verbijsterde ogen, stond hij op uit de rolstoel. Zijn benen waren sterk, stabiel en intact.
Cassandra’s gezicht vertrok van schrik, en daarna van woede. « Heb je me verraden?! » schreeuwde ze.
Maar diep van binnen wist ze de waarheid – een liefde waarvan ze beweerde dat die nooit had bestaan. Ze stormde het landhuis uit, haar oppervlakkige toewijding eindelijk aan het licht gebracht.
Adrien draaide zich naar Marbel, in de verwachting van woede of een oordeel. Maar haar reactie verraste hem nog meer.
Marbel zuchtte zachtjes toen Adrien opstond uit zijn stoel. Ze klemde zich vast aan haar schort en haar ogen werden groot. Ze bleef lange tijd stil.
Eindelijk sprak ze. « Ik wist altijd al dat er iets mis was, » gaf ze zachtjes toe.
“Ik zag de kracht in je armen toen je dacht dat niemand keek.
Maar de leugen deed me niets. Wat telde, was de eenzaamheid in je ogen.
Adrien voelde tranen in zijn ogen opwellen. Hij bekende de waarheid: angst had hem tot deze wanhoopsdaad gedreven.
Angst om alleen om geld geliefd te worden. Angst dat niemand ooit zal zien wie ze werkelijk zijn.
Marmer in
Ze veroordeelde hem niet. Integendeel, haar vriendelijkheid ontwapende hem. In haar aanwezigheid voelde hij iets wat niet met geld te koop was: vrede.
In de daaropvolgende weken veranderde het hof. De eindeloze feesten hielden op. Het oppervlakkige gelach verstomde.
Adrien zocht niet langer de goedkeuring van de elite.
In plaats daarvan voelde hij zich aangetrokken tot de simpele momenten met Marbel: wandelingen door de rozentuinen, het vertellen van kinderverhalen, samen ‘s ochtends koffie drinken.
Wat er tussen hen groeide, was niet gebaseerd op rijkdom, schoonheid of status. Het was gebaseerd op respect, vriendelijkheid en het gevoel echt gezien te worden.
Maanden later staarde Adrien terug naar zijn spiegelbeeld. Deze keer was de man die hem aanstaarde niet leeg. Hij leefde, zijn ogen vol doel.
Toen hij zich van de spiegel afwendde, was Marbel er. Ze had geen diamanten of uitleg nodig. Haar vriendelijke glimlach was genoeg.
Adrien vond uiteindelijk de liefde waar hij naar op zoek was, niet in een aantrekkelijke vrouw die door de maatschappij werd goedgekeurd, maar in een stille dienstmeid die hem liet zien dat ware liefde geen beproevingen kent.
