De woorden weerklonken door de vergulde gang van het landgoed van Lancaster, en bevroren iedereen in hun sporen. Richard Lancaster, miljardair tycoon en meester van boardrooms, stond in verbijsterde stilte. Zijn zesjarige dochter, Amelia, had net met haar kleine vinger naar Clara Bennett, een van de huishoudsters, gewezen.
Overal om hen heen verschoof de lijn modellen die Richard zorgvuldig had uitgenodigd ongemakkelijk. Ze waren elegant, evenwichtig, gekleed in glinsterende jurken die meer kosten dan de jaarlijkse salarissen van de meeste mensen. Richard had dit moment gepland, in de overtuiging dat Amelia een van hen zou kiezen als haar nieuwe moeder. Het was immers drie jaar geleden dat zijn vrouw Elena overleed, en hoewel hij zichzelf in het werk begroef, wist Richard dat Amelia moederliefde nodig had.
Maar Amelia had de diamanten, De Parfums, de vlekkeloze glimlach genegeerd. In plaats daarvan koos ze Clara—het dienstmeisje in een gewone zwarte jurk en een witte schort, haar handen nog rood van het polijsten van zilverwerk.
“Ik? Clara ‘ s stem brak, haar hand tegen haar borst gedrukt. “Amelia, lieverd … ik ben gewoon…”
“Je bent aardig voor me,” zei Amelia vastberaden, haar ogen wijd en onschuldig. “Je vertelt me verhalen voor het slapengaan als papa het druk heeft. Je maakt me aan het lachen. Ik wil dat je mijn mama bent.”
