Hij bouwde hellingen, verbreedde deuropeningen, paste de badkamer aan en installeerde handgrepen zodat Lucía zich kon bewegen zonder dat ze afhankelijk was van hem.
Hij bouwde zelfs een klein terras waar zij kon schilderen terwijl hij werkte.
« Ik wil dat je voelt dat dit huis ook van jou is, » zei hij tegen haar, terwijl hij met zijn stoffige hand het zweet van haar gezicht veegde.
Lucía glimlachte door haar tranen heen. Voor het eerst maakte de toekomst haar niet langer bang.
De huwelijksnacht brak aan met een lichte regenbui.
De pas gerenoveerde kamer rook naar vers hout en jasmijnbloesem. Hugo hielp Lucía zenuwachtig op het bed te gaan zitten.
Zijn handen trilden – niet van verlangen, maar van tederheid.
Terwijl hij voorzichtig de witte kanten jurk uittrok, bleef hij even staan.
Niet vanwege de kwetsbaarheid van het lichaam van zijn vrouw, maar vanwege de littekens: lange, grijze strepen die over haar rug liepen, sporen van operaties, valpartijen en nachten vol stille pijn.
Hugo zei geen woord. Hij omhelsde haar alleen maar stevig, zo stevig dat de tranen over haar hoofd stroomden.
“Heb je er geen spijt van?” vroeg Lucía met een nauwelijks hoorbare stem.
« Ik wou dat ik je eerder had ontmoet… dan had ik minder met je hoeven lijden, » antwoordde hij.
« Jij bent de grootste beloning in mijn leven. »
Lucía huilde. Die nacht was er geen medelijden, alleen pure liefde.
De volgende dagen waren gevuld met routine, lachen en hoop.
Hugo stond voor dag en dauw op, kookte voor hen beiden en bracht haar vervolgens naar het revalidatiecentrum.
In de middaguren leerde hij haar nieuwe recepten of bedacht hij huishoudelijke uitvindingen die haar leven makkelijker maakten.
Lucía begon van haar kant weer te schilderen.
Haar schilderijen, vol felle kleuren en vlinders, leken een kreet van wedergeboorte te zijn.
Al snel lanceerde ze een online workshop voor kinderen, die ze ‘Rebirth in Colors’ noemde.
Na verloop van tijd ontstond er magie.
Een jaar later kreeg ze last van tintelingen in haar voeten.
Twee jaar later lukte het haar om met behulp van een wandelstok haar eerste stapjes te zetten.
« Hartloterij »
Toen Lucía drie stappen in zijn richting deed, barstte Hugo in tranen uit als een baby.
Tussen tranen en een lach door vertelde ze hem:
« Zie je wel, schat? Je hebt eindelijk de loterij gewonnen. »
Hij omhelsde haar en antwoordde:
« En ik zou deze prijs voor niets ter wereld willen ruilen. »
Sindsdien worden ze elke ochtend in Puebla nog steeds door hun buren gezien: hij duwt de kinderwagen, zij loopt in haar eigen tempo. En iedereen weet dat het ware geluk soms niet ligt in het winnen van een lot, maar in een hart dat niet opgeeft.
