Ambulancemedewerker Vanessa Gomez had in haar 15 jaar bij de spoedeisende hulp van Pinos Verdes County duizenden oproepen beantwoord. De meeste waren voorspelbaar: hartaanvallen, auto-ongelukken, omgevallen bomen. Maar de oproep die om 14:17 uur op die dinsdag in september binnenkwam, benam hem de adem.
« 911. Wat is de noodtoestand? » Vanessa’s stem was kalm en geoefend.
Het bleef drie seconden stil. Toen klonk er een zachte stem, trillend tussen een gefluister en een snik:
—Dit is mijn vader en zijn vriend. Help me alsjeblieft.
Vanessa richtte zich op in haar stoel en richtte haar vingers op het typen op het toetsenbord.
—Schatje, gaat het? Kun je me je naam vertellen?
« Ik heet Liliana. Ik ben 8 jaar oud, » antwoordde het meisje met gebroken stem.
Mijn buik doet echt heel erg pijn. Hij is groot en groeit nog steeds.
Op de achtergrond hoorde Vanessa Mexicaanse tekenfilms op televisie.
Geen stemmen van volwassenen, geen lawaai.
—Liliana, waar zijn je ouders nu?
« Mama slaapt omdat haar lichaam zich verzet. Papa is aan het werk, » kreunde ze.
Ik denk dat wat ze mij gaven, mij ziek maakte.
Vanessa zwaaide naar haar supervisor en probeerde kalm te blijven.
—Wat bedoel je, Liliana? Wat hebben je vader en zijn vriend je gegeven?
—Eten en drinken. Maar pas toen ze arriveerden, begon mijn maag vreselijk pijn te doen.
De ademhaling van het meisje versnelde.
—En nu is ze volwassen en wil niemand mij meer naar de dokter brengen.
Vanessa stuurde agent José Lopez de juiste kant op en zorgde ervoor dat het meisje zichzelf in de gaten hield.
« Kun je even uit het raam kijken, lieverd? De agent zal je helpen. Hij heet agent Lopez en hij is heel aardig. » Door de telefoon hoorde Vanessa voetstappen, gevolgd door een zachte zucht.
—De patrouille is er. Ze zullen mijn buik genezen.
—Ik zal je helpen, Lilianna. Blijf bij me en doe de deur open als ik klop.
De verf bladderde van de kozijnen en het tuintje had onderhoud nodig. Zijn aandacht werd echter getrokken door de bloemen in kleurrijke potten bij de trap. Iemand probeerde charme toe te voegen aan dit verwaarloosde huis. Toen Liliana de deur opendeed, kon ze, ondanks haar politieopleiding, de bezorgdheid die op haar gezicht stond niet verbergen. Het meisje was erg klein voor een achtjarige, met blond haar in ongelijke vlechten en ogen die te groot waren voor haar smalle gezicht.
Maar wat hem het meest zorgen baarde, was haar gezwollen buik, nog steeds zichtbaar onder haar versleten blauwe T-shirt. « Goedemorgen, Liliana. Ik ben agent López. » Hij knielde neer op haar niveau. « Kunt u me laten zien wat u dwarszit? » Liliana tilde haar T-shirt net genoeg op om haar gezwollen buik en uitgerekte huid te onthullen. « Het zijn papa en zijn vriend, » fluisterde ze, met tranen in haar ogen. « Zij hebben me dit aangedaan. » Toen agent López een ambulance belde, merkten noch hij, noch Liliana de bejaarde buurvrouw op die achter de vitrage aan de overkant van de straat vandaan gluurde.
Agent López, die al aan het bellen was om het nieuws te brengen dat de hele stad spoedig zou verdelen, ging naast Liliana zitten op de bloemetjesbank in de woonkamer. Het huis vertelde een verhaal van strijd: stapels bonnetjes op de salontafel, lege medicijnflesjes in de keuken, vuile vaat klaar voor gasten. Maar er waren ook tekenen van liefde: kindertekeningen op de koelkast geplakt, een wollen deken over een fauteuil gedrapeerd en familiefoto’s met oprechte glimlachen. « Liliana, kun je me meer vertellen over wat er is gebeurd? » vroeg ze zachtjes, met haar notitieboekje in de hand, maar met haar volle aandacht op het kleine meisje gericht.
Ze knuffelde haar teddybeer nog steviger. « Mijn buik begon twee weken geleden heel erg pijn te doen. Eerst een beetje, maar toen werd het erger. » Ze wees naar haar buik. « Nu is het helemaal groot en doet het de hele tijd pijn. Heb je het je ouders verteld? » Liana knikte en keek naar beneden. « Ik heb het aan papa verteld. Ik heb het hem zo vaak verteld. Hij zei: ‘We gaan morgen naar de dokter.’ Maar morgen kwam nooit. Zijn stem trilde. Hij was altijd of te druk of te moe.
Agent José López maakte aantekeningen. « En je moeder? Mam heeft dagen dat haar lichaam het moeilijk heeft. Zo noemt papa ze. Ze brengt veel tijd in bed door, slikt veel medicijnen, maar het helpt niet altijd. » Liliana’s vingertjes speelden met het oor van de teddybeer. De agent knikte meelevend. « Je had het over papa’s vriend, kun je me iets over hem vertellen? » Liliana’s gezicht vertrok van concentratie. « Meneer Raimundo komt soms langs. »
Vorige week bracht hij ons boodschappen. Nadat ik de taart had opgegeten die hij voor me gebakken had, kreeg ik vreselijke buikpijn. Net op dat moment arriveerden de hulpverleners, die zich voorstelden als Tina Hernandez en Marcos Torres. Tina glimlachte liefjes, wat Liliana meteen kalmeerde. « Hoi lieverd, » zei ze, terwijl ze naast haar knielde. « Ik hoorde dat je last van je maag hebt. Mag ik even kijken? » Terwijl Tina het meisje onderzocht, sprak Marcos zachtjes met agent Lopez. « Heb je al nieuws van je ouders? »
« Hij vroeg. « Nog steeds. » Nee. De moeder is blijkbaar bedlegerig vanwege een chronische ziekte. De vader is aan het werk. Ik heb agenten die hen proberen te vinden, » antwoordde Lopez. « Het lijkt erop dat het meisje… »
Te bedenken dat haar toestand verband houdt met die van haar stiefvader en zijn vriend. Marcos fronste zijn wenkbrauwen, maar bleef zakelijk. « We brengen haar onmiddellijk naar het Pinos Verdes General Hospital. Dokter Elena Cruz heeft dienst. Ze is kinderarts. » Terwijl ze zich klaarmaakten om haar in de ambulance te laden, greep Liliana plotseling de hand van agent Lopez vast, en haar moeder zou bang zijn als ze wakker werd.
En ik ben er niet. Laat een briefje voor haar achter, dan zoeken we haar meteen op en vertellen we haar waar je bent. Hij stelde haar gerust. « Er is iets speciaals dat je wilt dat ik haar vertel. » Liliana dacht even na. « Zeg haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, vertel het haar. » Haar stem daalde tot een gefluister. Zeg haar dat het niet haar schuld was. Nadat de ambulance was vertrokken, bleef agent López op de veranda staan, die laatste woorden echoënd in zijn hoofd. Hij keerde naar huis terug, vastbesloten om antwoorden te vinden. In de kleine keuken vond hij een kalender met een heleboel werkroosters erop geschreven.
Miguel: 7:00 uur, 15:00 uur, tankstation, 16:00 uur, 22:00 uur, supermarkt. Bijna elke dag hing er een foto op de koelkast van een vermoeide man met zijn arm om Liliana en een bleke vrouw die Sari, de moeder van het meisje, moest zijn geweest. De agent stond op het punt de slaapkamers te controleren toen de radio kraakte. Agent López, we troffen Miguel Ramírez aan bij de supermarkt aan Main Street, en hij moet erachter komen. Het gerucht dat het meisje 112 had gebeld over haar vader, had zich al door de stad verspreid.
De agent zuchtte. In kleine stadjes zoals Pinos Verdes verspreidde het nieuws zich sneller dan politieauto’s, en met veel minder precisie. Miguel Ramírez was bezig de inhoud van de koelkast van de supermarkt te herschikken toen hij de politieauto zag aankomen. Zijn eerste gedachte was aan Sarai. Was haar iets overkomen? Zijn hart bonsde toen agent López dichterbij kwam. « Meneer Ramírez, ik moet met u praten over uw dochter, Liliana. » Miguels gezicht verbleekte. « Liliana, wat is er met Liliana? »
Ze belde vandaag 112. Ze werd met spoed naar het Pinos Verdes General Hospital gebracht vanwege een ernstige opgeblazen buik. Miguels handen begonnen te trillen. « Het spijt me, Liliana. Ik… » Ik bleef hem zeggen dat we naar de dokter zouden gaan, maar met Sarí’s doktersrekeningen en mijn twee banen begreep hij plotseling meer dan wat de agent zei.
Wacht. Ze belde zelf 112. Wat zei ze? Agent López hield een neutrale uitdrukking. Ze zei dat ze zich zorgen maakte omdat iets wat jij en je vriendin haar hadden gegeven haar misschien ziek had gemaakt. Miguel Ramírez’ ogen werden groot. « Dat is waanzin. Nooit. Raimundo bracht ons vorige week pas boodschappen omdat hij wist dat we problemen hadden. Hij heeft zelfs Liliana’s lievelingstaart gebakken. Raimundo Castro, toch? » legde agent José López uit.
Ja, ze werkt bij Popular Market. Ze helpt ons al sinds Saraí’s toestand verslechterde. Miguel wreef zenuwachtig over zijn voorhoofd. « Meneer, ik moet naar het ziekenhuis. » Hij draaide zich om naar zijn supervisor. « Jerry, het is een noodgeval in de familie. Ik moet gaan. » Op weg naar het ziekenhuis keek Miguel uit het raam, zijn stem nauwelijks hoorbaar. Ik wist dat hij zich niet goed voelde. Ik dacht dat hij griep had of zoiets. Er was altijd wel iets te doen op school. Hij draaide zich om naar de agent, zijn ogen rood van het huilen.
« Wat voor vader ben ik? Zo druk met werk dat ik niet eens doorhad hoe ziek mijn dochter was. » « Wanneer begonnen Liliana’s symptomen? » vroeg agent López ongeveer twee weken geleden. « Ze klaagde over buikpijn. Een paar dagen geleden zag ik dat haar buik opgezwollen was, maar ik had de hele week dubbele diensten gedraaid. » Miguels stem brak. « Saray is de laatste tijd erg ziek geweest. Haar lupus is deze maand verergerd. Ze kan de meeste dagen nauwelijks haar bed uitkomen. »
Het officiële radiostation López onderbrak zijn volgende vraag. « We melden u dat Saraí Ramírez gevonden is en onderweg is naar het ziekenhuis. Godzijdank, » zuchtte Miguel. « Het gaat goed met haar. » Zijn buurvrouw, mevrouw Invierno, vond haar. Ze was zwak maar bij bewustzijn. Bij aankomst op de parkeerplaats van het Algemeen Ziekenhuis van Pinos Verdes zag Miguel een ambulance. Ambulancepersoneel hielp een tengere vrouw in een rolstoel. « Saraí, Sarí! » riep hij, terwijl hij naar haar toe rende. « Miguel, waar is Liliana? » vroeg mevrouw Winter, die zei dat de politie haar had meegenomen.
Saraí’s stem was schor van angst. « Ze ligt in het ziekenhuis, mevrouw, » legde agent López uit. « De artsen onderzoeken haar nu. » Dokter Elena Cruz stond op de kinderafdeling te wachten, haar vriendelijke gezicht getekend door bezorgdheid toen ze zich voorstelde. « Liliana is stabiel, maar ik maak me zorgen over de ernst van haar opgezette buik. We doen onderzoeken om de oorzaak te achterhalen. Kunnen we haar zien? » vroeg Saraí, terwijl de tranen over haar ingevallen wangen stroomden. « Natuurlijk, maar ik moet u waarschuwen dat er nu een maatschappelijk werker, Emma Martínez, bij haar is. »
Dit is standaardprocedure wanneer een kind 112 belt met zorgen over zijn of haar verzorgers. Miguel verstijfde. « Dokter, we zouden Liliana nooit iets aandoen. We houden meer van haar dan van wat dan ook. » Dr. Cruz knikte. « Ik begrijp het, maar we moeten het protocol volgen en uitzoeken wat de oorzaak van haar aandoening is. » Toen ze de kamer binnenkwamen, zagen ze Liliana op een ziekenhuisbed liggen dat haar nog kleiner deed lijken. De vrouw
Hij zat naast haar, gekleed in een grijze jas, met een notitieboekje in zijn hand.
