Een kind alleen opvoeden is moeilijk. Vier kinderen opvoeden leek bijna onmogelijk. Maar Olivia weigerde op te geven.
Ze werkte waar ze maar kon: ze maakte kantoren schoon tot laat in de avond, naaide kleren voor zonsopgang en gaf elke cent uit om een dak boven haar hoofd te kunnen houden.
De wereld was niet aardig.
Buren fluisterden. Vreemden staarden haar aan. Huisbazen joegen haar weg zodra ze haar kinderen van gemengde afkomst zagen. Sommigen zeiden dat ze daar niets te zoeken had.
Maar Olivia’s liefde was sterker dan hun wreedheid. Elke avond, ondanks haar vermoeidheid, kuste ze elkaar op het voorhoofd en fluisterde: « We hebben misschien niet veel, maar we hebben de waarheid. We hebben waardigheid. En we hebben elkaar. »
