« Scheidingspapieren. Ik heb ze al geschreven. Alleen nog ondertekenen en dan zijn we klaar. »
Hanh was verbijsterd. Haar lippen bewogen, haar keel deed nog steeds pijn van de operatie en ze kon de woorden niet vinden. Haar ogen stonden vol pijn en verwarring.
Maak je een grapje?
« Ik maak geen grapje. » Ik zei toch dat ik geen heel jaar met een zieke, zwakke vrouw wil doorbrengen. Ik ben het zat om deze last alleen te dragen. Je moet me laten leven met mijn ware gevoelens.
Khai sprak rustig, alsof hij het had over het vervangen van zijn telefoon en het niet achterlaten van zijn vrouw, met wie hij bijna 10 jaar van zijn leven had doorgebracht.
Hanh glimlachte zwakjes, terwijl er tranen uit de hoeken van zijn ogen rolden.
« Dus… je wachtte tot ik niet meer kon bewegen of reageren… om me te dwingen te tekenen? »
Khai zweeg een paar seconden en knikte toen.
« Geef mij niet de schuld. Het moest vroeg of laat toch gebeuren. Ik heb iemand anders. Ze wil niet langer in het donker leven. »
Hanh perste zijn lippen op elkaar. De pijn in zijn keel was niets vergeleken met de pijn in zijn hart. Maar hij schreeuwde niet hardop, hij vroeg alleen zachtjes:
Waar is de pen?
Khai was verrast. « Ga je echt tekenen? »
“Heb je niet gezegd dat het vroeg of laat moest gebeuren?”
Hij legde een pen in haar hand. Hanh nam hem met trillende handen aan en tekende langzaam.
« Klaar. Veel succes. »
Hartelijk dank. Ik zal het huis zoals afgesproken teruggeven. Tot ziens.
Khai draaide zich om en vertrok. De deur sloot met een verontrustende stilte. Maar minder dan drie minuten later ging hij weer open.
Er kwam een man binnen. Het was Dr. Quan, Hanhs beste vriendin sinds haar studententijd, die haar operatie had uitgevoerd. Hij had medische dossiers en een boeket witte rozen bij zich.
“Ik hoorde de verpleegster zeggen dat Khai net is aangekomen?”
Hanh knikte en glimlachte lichtjes.
“Ja, ik ben hier gekomen om te scheiden.”
« Is alles oké? »
Beter dan ooit.
