De zaal was stil terwijl ze sprak. Op de eerste rij zat Henry naar haar te kijken, met trots in zijn ogen. Toen het applaus om hen heen opsteeg, stapte Lucy naar beneden en omhelsde hem stevig. « Je hebt mijn leven gered, » fluisterde ze.
Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. « Nee, Lucy. Je hebt je eigen leven gered. Ik heb je alleen laten zien dat je het kon. »
Die avond stroomden de donaties binnen. Het verhaal van het meisje dat ooit melk had gestolen, verspreidde zich online en inspireerde duizenden mensen. Er kwamen berichten binnen van mensen die zich herinnerden hoe het voelde om honger te hebben, gezien te worden of geholpen te worden door een vreemde.
Later die avond, terwijl Lucy onder een lichte sneeuwval naar huis liep, passeerde ze een klein buurtwinkeltje. Een jongen stond buiten en staarde door het raam naar een brood. Zijn jasje was dun en zijn uitdrukking was vermoeid.
Lucy kwam stilletjes dichterbij en vroeg: « Heb je honger? »
De jongen knikte. Ze glimlachte, deed de deur open en zei: « Laten we iets warms voor je halen. »
Binnen, terwijl de geur van versgebakken brood de lucht vulde, dacht Lucy aan die dag lang geleden, het pak melk en de vriendelijkheid waarmee het allemaal was begonnen. Ze besefte dat ware vrijgevigheid nooit ophoudt; het vindt gewoon nieuwe handen om het voort te zetten.
