De winterwind waaide door de straten van Portland en voerde sneeuwvlokken mee die glinsterden onder de straatlantaarns. In een kleine supermarkt op de hoek van Maple Avenue stond een mager twaalfjarig meisje, Lucy Warren, roerloos bij de zuivelafdeling. Haar handen trilden lichtjes terwijl ze de mouw van haar oude bruine jas vastgreep.
Lucy’s blik volgde een enkel pak melk op het schap. Haar jongere broertjes en zusjes, een tweeling van pas zeven jaar oud, zaten thuis te wachten. Ze hadden sinds gisteren niets gegeten en hun moeder was nog steeds aan het werk in het restaurant. Sinds Lucy’s vader het jaar ervoor was overleden, had het gezin moeite om hun appartement schoon te houden en eten op tafel te zetten.
Ze keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand keek. Het was stil in de winkel, op de zoemende koelkast en het vage geluid van de radio achter de toonbank na. Met een diepe zucht stopte Lucy de melk in haar jaszak en liep naar de deur.
“Stop daar!” klonk een mannenstem.
Lucy verstijfde. Het was meneer Callahan, de eigenaar van de winkel, bekend om zijn strengheid en opvliegendheid. Hij stak zijn hand uit, trok de melk uit haar jas en fronste diep.
« Dus dit is wat je nu doet? » zei hij. « Stelen uit mijn winkel? »
Tranen vulden Lucy’s ogen. « Het spijt me. Ik had het gewoon nodig voor mijn broer en zus. Ze hebben honger. »
De klanten in de buurt draaiden zich om. Sommigen fluisterden wat, anderen staarden alleen maar. Meneer Callahan schudde langzaam zijn hoofd. « Dat is geen excuus. Ik moet nu meteen de politie bellen. »
Voordat hij kon bewegen, klonk er een kalme mannenstem achter hem. « Wacht. Doe dat alsjeblieft niet. »
