Ondanks haar smeekbeden hing er een gespannen sfeer in de kamer, met volwassenen die bezorgde blikken uitwisselden en fluisterend speculeerden. Was dit gewoon Camila’s verdriet, een wanhopige poging van een kind om contact te maken met de vader die ze verloren had? Of zat er iets dieper onder de oppervlakte, iets dat zachtjes en mysterieus de grenzen van de bekende wereld aanraakte?
Camila daarentegen leek zich niet bewust van de commotie. Haar ademhaling was regelmatig, haar kleine borstkas ging op en neer in een ritme dat de hartslag van het huis zelf leek te weerspiegelen. Ze zag eruit alsof ze vast in slaap was, haar gezicht gloeide tegen het strakke wit van haar vaders overhemd. Julians hand rustte op haar rug met een tederheid die niemand helemaal kon peilen, de positie ervan suggereerde een laatste gebaar van vaderlijke liefde, dat de grenzen van leven en dood oversteeg.
Buiten ruiste de wind door de bomen en deed de bladeren ritselen met een geluid als het verre gebrul van de zee. Het was alsof de wereld buiten de muren van het huis zijn adem inhield, wachtend op een onzichtbare kracht die dit moment, vastgelopen in de tijd, zou oplossen. In de kamer bewogen de volwassenen rusteloos, hun vooroordelen smolten weg als schaduwen voor zonsopgang.
