Hij en Sophie. Kinderbeveiliging
Alles leek anders in het landhuis. Stiller. Er klonken geen boze voetstappen meer, geen harde woorden die de avond doorbraken. Jonathan had zijn leven op orde gebracht en besloten thuis te werken. Hij leerde haar vlechten, spaghetti koken zoals Sophie dat graag deed, en las haar verhaaltjes voor het slapengaan voor tot ze in slaap viel. Langzaam begon Sophie weer te glimlachen – dit keer oprecht, niet nerveus, wat hij eerder voor verlegenheid had aangezien.
Op een avond tijdens het avondeten legde Sophie haar vork neer en keek hem aan. « Papa? »
« Ja, lieverd? » antwoordde Jonathan zachtjes.
Haar stem trilde, maar brak niet. « Geloof je me nu? Dat ze wreed was? »
Jonathans borstkas verstrakte. Hij boog zich over de tafel en omvatte haar kleine gezichtje. « Ik geloof je, Sophie. Ik zal je altijd geloven. »
Tranen welden op in haar ogen – niet van pijn, maar van opluchting. Ze fluisterde: « Mag ik mijn haar lang houden? »
Jonathan glimlachte door zijn tranen heen. « Je mag het houden zoals je wilt. Het is van jou, Sophie. Alles aan jou is van jou. »
Het licht van de kroonluchter scheen warm boven hen. Sophie draaide een lok van haar blonde haar rond en glimlachte voor het eerst zonder angst.
En Jonathan kende de waarheid: zijn rijkdom was niet het landhuis, de auto’s of het imperium dat hij had opgebouwd. Zijn grootste schat lag op tafel, haar haar viel over haar schouders, eindelijk veilig, eindelijk vrij.
