In het bleke maanlicht onderzochten ze de omgeving van de put. Ethan wees naar een losse steen, een steen die hij vaak als voetsteun had gebruikt. Zijn vader, met een lantaarn in de hand, tuurde in de duisternis eronder. Tot hun verbazing vonden ze, genesteld tussen de wortels, een klein, geborduurd buideltje – hetzelfde buideltje waarin normaal gesproken de saffieren ketting zat. En daarin bevestigde een zwakke glans dat de ketting daar was.
De waarheid drong tot hen door met een verblindende helderheid. De ketting was niet gestolen; hij was gewoon uit het buideltje bij de put gevallen en door de marskramer ontdekt. Ethan had het in zijn verdriet en haast niet gemerkt. De familie, verteerd door hun onmiddellijke verlies en achterdocht, had er niet aan gedacht verder te kijken dan hun vermoedens.
De familie werd verteerd door wroeging. Ze hadden hun geliefde zoon onrecht aangedaan, hem vals beschuldigd en hem uit hun huis verdreven. Tranen vloeiden rijkelijk terwijl ze om zijn vergeving smeekten.
Ethan, hoewel gekwetst, zag de oprechte spijt in hun ogen. Hij omhelsde zijn moeder, vervolgens zijn zus en ten slotte zijn vader. Het gezin, gebroken door wantrouwen, werd hersteld door waarheid en vergeving. De saffieren ketting, ooit een symbool van verdeeldheid, werd een herinnering aan de kracht van begrip en de blijvende kracht van familieliefde. Vanaf die dag leerde het dorp een waardevolle les over overhaaste oordelen, en Ethan, ooit beschuldigd, werd een levend bewijs van de waarheid die altijd aan het licht komt.
