Een van de eigenaren glimlachte en zei: « We dachten dat je wel een nieuwe vriend kon gebruiken. Max heeft deze puppy’s, en aangezien we ze niet allemaal kunnen redden, dachten we dat jij perfect zou zijn. »
Toen ik neerknielde om de puppy’s te begroeten, welden de tranen op in mijn ogen. Net zoals Rufus – nee, Max – die noodlottige dag bij Walmart had gedaan, sprong een van de puppy’s op en sloeg zijn pootjes om mijn been.
Het leven leert ons op een vreemde manier dingen. Het verlies van Rufus deed me beseffen dat liefde niet draait om bezittingen, maar om het beste te doen voor degenen van wie we houden, zelfs als het pijn doet. En soms maakt loslaten ruimte voor iets moois en onverwachts.
