De eerste dag die misging
Marcus Thompson stapte uit de bus in het koperkleurige licht van een Texaanse ochtend, met een rugzak in zijn handen die hij de dag ervoor drie keer had ingepakt. Een nieuwe stad. Een nieuwe middelbare school. Misschien, eindelijk, een nieuwe start. Maar voor de poorten van Oakridge High vormde zich een kring om hem heen: eerst gejoel, toen een gestuntel waardoor zijn boeken als geschrokken vogels de stoep op vlogen.
« Ik wil geen problemen, » zei hij met een kalme maar zwakke stem.
Gelach antwoordde hem. Sneakers kletterden op de grond. Een tweede gestuntel. Een schoolboek knalde op het beton. De leider – Tyler – grijnsde.
Toen kwam het geluid: diep, galmend en onmogelijk te negeren.
Rommende motoren
Tien motoren raasden in een rij de hoek om, hun chroom vingen de zon. Ze stopten allemaal tegelijk voor de poort, het constante gespin van hun motoren vulde de stilte die door het gelach was achtergelaten. Laarzen kletterden op het asfalt. Vizieren sprongen omhoog.
De lange ruiter voorop zette zijn helm af. Zijn baard was zilver; zijn ogen niet. « Hé, » zei hij kalm. « Wat is hier aan de hand? »
« Ik-ik help hem alleen maar overeind, » mompelde Tyler.
Vervolg op de volgende pagina
