Nu, twintig jaar later, stond Thomas voor hetzelfde huis, maar hij was een ander mens. De sporttas was vervangen door een maatpak, de versleten schoenen door Italiaans leer. Een gestroomlijnde, zwarte luxe auto glinsterde aan de stoeprand. Hij drukte op de deurbel, een lichte trilling in zijn hand, een mengeling van bezorgdheid en grimmige voldoening borrelde in hem op. De deur ging open en zijn moeder verscheen, haar gezicht verouderd, haar ogen nu vertroebeld door een verrassing die snel veranderde in herkenning en vervolgens ongeloof. Zijn vader verscheen achter haar, zijn houding nog steeds stijf, maar een flikkering van iets onleesbaars in zijn blik.
« Thomas? » fluisterde zijn moeder, haar stem een ijle zucht.
Hij glimlachte beleefd, bijna afstandelijk. « Hallo, moeder. Vader. » Hij keek langs hen heen en zag het vertrouwde, maar op de een of andere manier kleinere en armoedigere interieur van het huis. « Het is een tijdje geleden. » Hij observeerde hun gezichten, op zoek naar een vleugje wroeging, een glimp van spijt, maar vond alleen schok en een ontluikend begrip van zijn transformatie. Dit was niet de gebroken jongen die ze hadden verstoten; dit was een man gesmeed in het vuur van hun verlating, en hij was teruggekomen om zijn verleden op te eisen.
