Op deze dinsdagochtend was het nog steeds griezelig op de sepoedeisende hulp van het St. Mary’s Hospital.
Alleen als je tot op de dag van vandaag wakker wordt, zien we enkele Afro-Amerikaanse meisjes, Ava Thompson, binnenkwam, met zijn handen op haar buik. Haar was blauw, haar beweging zwak en haar ademend. Naast haar stond haar tante, Carla Williams, die haar met spoed naar het ziekenhuis had gebracht nadat Ava thuis plotseling was opgenomen.
Carla moet wachten op de ontvangst, de paniek klonk door in haar stem.
« Alstublieft… mijn nichtje heeft zoveel pijn. Ze kunnen nauwelijks staan! »
Van receptioniste tot en met een snelle, wij kunnen de intercom die u nodig heeft voor u verzorgen. Zelfs later presteerde Dr. Steven Harris, een middelbare artiest, perfect. Zelfs hier, wanneer Ava, wanneer Carla er is, op de plaatsen waar u het draagt, kunt u het meenemen.
“Is dit wat er is gebeurd?” vroeg hij kortaf.
Carla knipperde met haarogen. « We hebben dit later wel gedaan. Alstublieft, ze nu hulp nodig. »
Dr. Harris bekijkt het eens van dichterbij. « We accepteren dat we geduldig zijn als we de verificatie van de betaling niet accepteren. We moeten ons van tevoren in de positie van de kliniek bevinden. Die zijn geschikter voor… uw situatie. »
Carla’s ogen werden groot. « Dat meen je niet! Ze fundamentele! »
Hier leg je je hand. « Wij zeggen constant – mensen veinzen pijn voor niets. Ik verspil geen middelen. » Toen fluisterde hij, met gedempte stem: « Mensen zoals jij betalen toch nooit. »
Ava kreunde en klemde zich vast aan haar maag. Nu zie je Carla’s moeder en ze weet niet wat ze moet doen. Als je geduld hebt, hoef je je daar geen zorgen over te maken.
De afkomstige handen Carla haar telefoon. « Als je niet helpt, bel ik haar vader. En daar zul je spijt van krijgen. »
Van dokter: « Graag gedaan. Maar ze wordt hier niet behandeld zonder verzekering. »
Over een paar minuten moet je alles achterlaten.
